Jurzyków

Granice dzielnicy wyznaczają zróżnicowane ukształtowanie terenu. Od zachodu znajduje się fragment grzbietu Pasma Stożka i Czantorii, który rozciąga się od wzniesienia Mały Stożek na południu, aż po Cieślar i dalej Soszów Wielki na północy. To właśnie tym szlakiem biegnie granica państwowa polsko-czeska. Z kolei od południowego wschodu, granicę Jurzyków ogranicza grzbiet ramienia Kobylej, natomiast od północy przebiega odgałęzienie ramienia Skalnitego. Z północnego wschodu styka się z jednostką Dziechcinka.

Nazwa "Jurzyków" ma swoje korzenie w nazwisku Jurzyk, które najprawdopodobniej wywodzi się od imienia Jura, Jurek (Jerzy). W historiografii dzielnica ta pojawia się w różnych formach: jako Jurziken w 1819 roku, Jurzikow (Jurzikow Bach) w 1836 roku, a ostatecznie w formie Jurzyków w roku 1879.

Większość zabudowy skupia się w malowniczej dolinie potoku, w jej wyraźnym poszerzeniu, dokąd wpływają wody Dziechcinki oraz jej lewobrzeżnego dopływu spod Cieślara (na wysokości około 530–540 m n.p.m.). To właśnie tam znajduje się końcowy przystanek komunikacji autobusowej, który łączy Jurzyków z centrum miasta. Pozostała infrastruktura zabudowy w postaci niewielkich skupisk domków jest rozrzucona po okolicznych stokach, sięgając aż pod szczyt Cieślara.

Doliną Dziechcinki przez Jurzyków wiedzie także znakowany żółty szlak turystyczny, który prowadzi z przystanku kolejowego Wisła Dziechcinka na Mały Stożek. To idealna propozycja dla miłośników turystyki pieszej oraz osób pragnących eksplorować naturalne piękno tej części Polski.