Adam Małysz

---

Życie prywatne

Adam Małysz, urodzony 3 grudnia 1977 roku w pięknej Wiśle, jest synem Jana Małysza oraz Ewy Szturc, którzy połączyli swoje życie małżeńskie w 1974 roku. Jego rodzina ma również starszą córkę, Iwonę, która przyszła na świat w 1975 roku. Warto zauważyć, że Adam jest wujem Tomasza Pilcha, utalentowanego skoczka narciarskiego, który również odnosi sukcesy w tej dyscyplinie.

W 1992 roku Adam Małysz ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Wiśle Głębcach. Trzy lata później podjął naukę w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Ustroniu, gdzie zdobył zawód blacharza-dekarza. Dalszy rozwój edukacji umożliwił mu zdanie matury w 2010 roku, co pozwoliło mu uzyskać średnie wykształcenie. Jego pasja do wiedzy doprowadziła go aż do roku 2018, kiedy to obronił pracę licencjacką, a dwa lata później uzyskał tytuł magistra na Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej. Adam posługuje się również językiem niemieckim, co wzbogaca jego umiejętności komunikacyjne.

Dnia 16 czerwca 1997 roku, Adam wziął ślub z Izabelą Polok, urodzoną 4 grudnia 1978 roku, w ewangelickim kościele im. apostołów Piotra i Pawła w Wiśle. Choć Adam jest luteraninem, a Izabela katoliczką, ich życie małżeńskie jest pełne zrozumienia i wsparcia. Para doczekała się córki, Karoliny, która przyszła na świat 31 października 1997 roku. To urocza rodzina, która razem przeżywa wiele chwil radości i sukcesów.

Kariera

Początki

Tradycje narciarskie w rodzinie Małysza sięgają wielu lat wstecz. Wyjątkowe umiejętności narciarskie były pielęgnowane przez jego pradziadka, który posiadał własną skocznię. Na tym obiekcie beskidzcy skoczkowie osiągali imponujące wyniki, skacząc na odległości sięgające 50 m. Jego ojciec był kierowcą w Klubie Sportowym Wisła, a wujek Jan Szturc nie tylko trenował skoki, ale również był piłkarzem oraz miał doświadczenie jako trener. To dzięki namowom swojego ojca i wuja w wieku zaledwie sześciu lat Adam rozpoczął swoją przygodę z narciarstwem. Jego idolem był Jens Weißflog.

Pierwszy skok oddał w wieku sześciu lat na obiekcie K17 w Wiśle-Centrum, jednak lądowanie na 7 metrze zakończyło się upadkiem spowodowanym zbyt dużymi butami narciarskimi.

Skoki narciarskie

18 stycznia 1991 roku wystartował w mistrzostwach TOZN na Maleńkiej Krokwi w Zakopanem. Dwa lata później, 28 lutego 1993, na skoczni K40 w Wiśle, zdobył tytuł wicemistrza Polski juniorów młodszych i młodzików w skokach. Warto dodać, że dwa dni wcześniej w zawodach na obiekcie K60 uzyskał czwarte miejsce. 12 marca 1993 roku na skoczni Skalite w Szczyrku wziął udział w mistrzostwach Polski, gdzie najpierw zdobył brązowy medal MP Juniorów, a następnie zajął szóste miejsce w konkursie drużynowym seniorskich mistrzostw kraju. Dwa dni później zadebiutował w konkursie indywidualnym MP seniorów na skoczni normalnej K85, plasując się na 14. pozycji.

29 grudnia 1993 roku zadebiutował na międzynarodowej arenie w zawodach seniorskich, zajmując 48. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego na Klaushoferschanze (K73) w Sankt Aegyd. 26 stycznia 1994 roku zajął 46. lokatę podczas Mistrzostw Świata Juniorów na Raimund-Ertl-Schanze w Breitenwangu, a dzień później zdobył z drużyną 10. miejsce w konkursie drużynowym. Na Średniej Krokwi, zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym 69. Mistrzostw Polski, a 6 lutego 1994 roku na Wielkiej Krokwi został wicemistrzem Polski seniorów, a później także mistrzem kraju na Średniej Krokwi.

Kombinacja norweska

W 1992 roku Małysz wziął udział w drużynowych mistrzostwach Polski młodzików w kombinacji norweskiej. Rok później, 1 stycznia 1993 r., wystartował w noworocznych zawodach w Oberstdorfie, zdobywając odległe miejsce, natomiast 2 i 3 stycznia 1994 wziął udział w drużynowych zawodach dwubojowych w Oberwiesenthal. Również do jego osiągnięć należy zdobycie indywidualnego, parowego i drużynowego mistrzostwa Polski juniorów młodszych na zawodach odbywających się w dniach 25–27 marca 1994 roku.

Kariera w skokach narciarskich

1994/1995

Jesienią 1994 roku Małysz, pod wpływem sugestii trenera Szturca, skoncentrował się wyłącznie na skokach narciarskich, rezygnując z kombinacji norweskiej. W tym samym roku trafił do kadry narodowej polskich skoczków, prowadzonej przez Pavla Mikeskę. 9 grudnia zadebiutował w Pucharze Świata, przy skoku na Srednjej velikance, zajmując 55. miejsce w kwalifikacjach.

Jego pierwszy występ w zawodach Pucharu Świata miał miejsce 4 stycznia 1995 na Bergisel w Innsbrucku, gdzie uplasował się na 17. miejscu, zdobywając w ten sposób pierwsze punkty w klasyfikacji. Małysz nie brał już udziału w pozostałych konkursach Turnieju Czterech Skoczni, w końcowej klasyfikacji zajmując 55. lokatę. W tym samym sezonie czterokrotnie zajął miejsca w czołowej „trzydziestce” Pucharu Świata, a jego klasyfikacja końcowa wyniosła 51. miejsce z dorobkiem 40 punktów.

1 marca 1995 roku podczas mistrzostw świata juniorów w Gällivare zajął 10. miejsce. W tym samym czasie wystartował również w seniorskich mistrzostwach w Thunder Bay, zajmując 10. i 11. lokatę.

1995/1996

W swoim debiucie w Letniej Grand Prix zajął 66. miejsce. Brał udział w jednym konkursie, w którym uzyskał 42. miejsce, nie kwalifikując się do finałowej serii. Sezon zimowy 1995/1996 rozpoczął od 12. miejsca w Lillehammer, natomiast 16 grudnia zdobył 21. lokatę na skoczni w Chamonix. 28 grudnia w Oberhofie uplasował się na 11. miejscu.

W Turnieju Czterech Skoczni brał udział w trzech z czterech konkursów. 30 grudnia zajął 18. miejsce w Oberstdorfie, 1 stycznia 1996 roku w Garmisch-Partenkirchen – 16. miejsce, a 4 stycznia w Innsbrucku – 11. miejsce, kończąc turniej na 28. lokacie.

1996/1997

W Letniej Grand Prix zajął 6. miejsce. Nie skakał w pierwszym z konkursów, który odbył się 18 sierpnia w Trondheim. 21 sierpnia na Hans-Renner-Schanze w Oberhofie zajął 3. lokatę, a 25 sierpnia na Adlerschanze w Hinterzarten również był trzeci.

30 listopada w Lillehammer Małysz pierwszy raz zdobył punkty Pucharu Świata, zajmując 28. miejsce. 7 grudnia na Rukatunturi w Ruce uplasował się na 19. miejscu, a 15 grudnia w Harrachowie był 4. W Turnieju Czterech Skoczni 1996/1997 zajął 8. miejsce.

1997/1998

W 1997 roku Małysz zajął 21. miejsce w Letniej Grand Prix. Sezon 1997/1998 uznawany był za najgorszy w jego karierze, gdyż tylko kilka razy zdobywał punkty Pucharu Świata. Z sezonu PŚ, na który rozpoczął od startów w Lillehammer, uzyskał 44. i 42. miejsca.

Podczas Turnieju Czterech Skoczni wystąpił tylko w jednym konkursie w Oberstdorfie, gdzie zajął 41. miejsce. Na igrzyskach olimpijskich w Hakubie zajął 51. i 52. miejsce na skoczni K-90 i K-120, a w konkursie drużynowym ukończył rywalizację na 8. miejscu.

Dla mnie to były bardzo ciężkie igrzyska. (…) Wszyscy mieli nadzieję, że może w ostatniej chwili forma nadejdzie. Ale ja wiedziałem, że raczej nic z tego. Były to już czasy kryzysu i nieporozumień z trenerem Mikeską. Samych zawodów nie pamiętam zbyt szczegółowo i nie ukrywam, że dobrze mi z tym, gdyż wypadłem na nich bardzo słabo, by nie powiedzieć – tragicznie. Zająłem miejsca w szóstej dziesiątce. Tego już nie można nazwać nawet dramatem. Psułem skok za skokiem. Nic mi nie wychodziło. Równie dobrze mógłbym być wtedy przedskoczkiem, a nie olimpijczykiem.

Adam Małysz.

Po igrzyskach olimpijskich wystartował jeszcze w dwóch konkursach lotów w Vikersund, gdzie zajął odpowiednio 48. i 55. miejsce. Sezon zakończył na 57. pozycji, zdobywając tylko 43 punkty. Po sezonie rozważał zakończenie kariery.

1998/1999

W sezonie 1998/1999 Małysz wciąż myślał o zakończeniu kariery, zamierzając podjąć pracę w wyuczonym zawodzie dekarza. W pierwszej części sezonu nie wystartował ani razu. Jego pierwszym startem był Turniej Czterech Skoczni, jednak nie zakwalifikował się do drugiej serii zawodów.

W konkursach w Innsbrucku 3 i 6 stycznia zajął 40. i 43. miejsce, a Turniej zakończył na 43. lokacie. Po powrocie do rywalizacji na wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął miejsca 27. i 23. Na mistrzostwach świata w Ramsau był 37. i 27. na skoczni dużej i normalnej. 14 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo był 27. w klasyfikacji Turnieju Nordyckiego.

1999/2000

W 1999 roku zajął 54. miejsce w klasyfikacji generalnej Letniej Grand Prix. W sezonie 1999/2000 miał miejsce przełom w swojej karierze. Dzięki nowym metodom treningowym oraz współpracy z psychologiem i fizjologiem, Adam zaczął zdobywać punkty w zawodach Pucharu Świata, aż 19 razy plasując się w czołowej trzydziestce.

Nowe podejście przyniosło rezultaty, a Małysz zdobył 28 punktów w klasyfikacji generalnej. W Pucharze Narodów zajął drugą lokatę za Niemcami.

2000/2001

W 2000 roku Małysz zajął 19. miejsce w klasyfikacji generalnej Letniej Grand Prix, a jego sezon rozpoczął się 23 listopada w Kuopio, gdzie zwyciężył w kwalifikacjach. Po tym sukcesie, czekał go bardzo dobry sezon.

W Turnieju Czterech Skoczni wygrał w Innsbrucku, a 6 stycznia 2001 roku w Bischofshofen i tym samym uzyskał niepowtarzalne osiągnięcie przegrywając jedynie z Jannem Ahonenem. Dzięki świetnym wynikom zajął pierwsze miejsce w Pucharze Świata na koniec sezonu.

2001/2002

W Letniej Grand Prix 2001 Małysz zajął trzecie miejsce. W inauguracji sezonu podczas Turnieju Czterech Skoczni zajął czwarte miejsce, a 11 stycznia 2002 zdobył złoty medal podczas zimowych igrzysk olimpijskich w Salt Lake City. Podczas następnych zawodów uzyskał srebrny medal na dużej skoczni, a w procesie również zdobył brąz.

Rola faworyta wcale mi nie pomagała. Jednak igrzyska były dla mnie wielkim sukcesem, a nie porażką. Przywiozłem z nich dwa medale, co jest bardzo dużym osiągnięciem. Owszem, nie było złota, ale przecież dwa razy stawałem na olimpijskim podium. Gdybym nie był w tak dobrej formie, w ogóle nie dostałbym się na podium.

Adam Małysz.

2002/2003

W 2002 roku Małysz zdobył złoty medal zarówno na normalnej, jak i dużej skoczni, stając się mistrzem świata. To stało się również ważnym momentem w jego karierze, zdobywając kolejne medale oraz tytuły. Podczas mistrzostw w Val di Fiemme dopełnił zwycięstw na normalnej i dużej skoczni.

2003/2004

Sezon 2003/2004 był czasem poświęcenia się jedynie na skoki narciarskie. Małysz zajął drugie miejsce podczas mistrzostw świata, a w Turnieju Nordyckim zdobył srebrny medal.

2004/2005

Zwycięstwo w Letniej Grand Prix podkreśliło jego popularność w Polsce, a Małysz zdobył kolejne medale i sukcesy w międzynarodowych zawodach.

2005/2006

W sezonie 2005/2006 Małysz startował w mistrzostwach olimpijskich, nazywając występy w Turynie porażką. Zajął jednak podniżone miejsca, co potwierdzało dalszy spadek jego formy.

2006/2007

Dzięki nowym osiągnięciom na Mistrzostwach Świata w Sapporo, Małysz zdobył tytuł mistrza świata na normalnej skoczni. Został najbardziej utytułowanym skoczkiem.

2007/2008

Tego sezonu Małysz nie obronił jednak tytułów mistrza świata oraz nie osiągnął podium na zawodach Pucharu Świata, co zanotowało jego najgorszy wynik w karierze.

2008/2009

Na Letniej Grand Prix zajmował najwyższe lokaty, ale podczas Pucharu Świata jego wyniki były niższe, nie odnosząc żadnych sukcesów.

2009/2010

W 2010 roku Małysz zdobył srebrny medal na olimpiadzie w Vancouver, a jego sukcesy doprowadziły do powrotu na podium zawodów Pucharu Świata.

2010/2011

Na zakończenie swojej kariery zdobył wiele osiągnięć, jednak z czasem ukonstytuował swoje miejsce jako jeden z najlepszych skoczków narciarskich w historii.

Klasyfikacje wszech czasów

Małysz jest numerem jeden w historii Pucharu Świata, zdobywając 39 zwycięstw i zawody na poziomie podium. Jego osiągnięcia są niezatarte, zarówno na Mistrzostwach Świata, jak i podczas olimpiady, co umocniło jego miejsce w historii narciarstwa.

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

W indywidualnych zmaganiach na igrzyskach olimpijskich Adam Małysz osiągnął wiele sukcesów, które wpisały się w historię tej dyscypliny sportowej. Jego talent i determinacja umożliwiły mu zdobycie medali oraz wysokich lokat na kolejnych imprezach olimpijskich.

1998 Nagano/Hakuba	–	51. lokata (K-90), 52. lokata (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	brązowy medal (K-90), srebrny medal (K-120)
2006 Turyn/Pragelato	–	7. lokata (K-95), 14. lokata (K-125)
2010 Vancouver/Whistler	–	srebrny medal (K-95), srebrny medal (K-125)

Drużynowo

W rywalizacjach drużynowych Małysz również wyróżniał się swoim kunsztem skoków, co przyczyniło się do sukcesów reprezentacji Polski. Wyniki drużyny świadczą o silnym wsparciu, które Małysz zapewniał kolegom z zespołu.

1998 Nagano/Hakuba	–	8. miejsce
2002 Salt Lake City/Park City	–	6. miejsce
2006 Turyn/Pragelato	–	5. miejsce
2010 Vancouver/Whistler	–	6. miejsce

Starty A. Małysza na igrzyskach olimpijskich

Starty Adama Małysza podczas igrzysk olimpijskich ukazują nie tylko jego umiejętności jako skoczka, ale również jego zdolność do wytrwałej rywalizacji w międzynarodowej scenie sportowej. Jego osiągnięcia pozostają inspiracją dla wielu młodych sportowców.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
51.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90	–	indywid.	69,5 m	–	70,5 pkt	164,0 pkt	Jani Soininen
52.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	indywid.	97,0 m	–	71,1 pkt	201,2 pkt	Kazuyoshi Funaki
8.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	druż.	109,0 m	108,5 m	684,2 pkt (190,0 pkt)	248,8 pkt	Japonia
3.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	–	indywid.	98,5 m	98,0 m	263,0 pkt	6,0 pkt	Simon Ammann
2.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	indywid.	131,0 m	128,0 m	269,7 pkt	11,7 pkt	Simon Ammann
6.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	druż.	128,5 m	124,0 m	848,1 pkt (255,0 pkt)	126,0 pkt	Niemcy
7.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	102,5 m	261,0 pkt	5,5 pkt	Lars Bystøl
14.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	123,0 m	123,5 m	222,7 pkt	54,2 pkt	Thomas Morgenstern
5.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.	128,0 m	129,5 m	894,4 pkt (245,5 pkt)	89,6 pkt	Austria
2.	13 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-95	HS-106	indywid.	103,5 m	105,0 m	269,5 pkt	7,0 pkt	Simon Ammann
2.	20 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	indywid.	137,0 m	133,5 m	269,4 pkt	14,2 pkt	Simon Ammann
6.	22 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	druż.	136,5 m	139,5 m	996,7 pkt (280,3 pkt)	111,2 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

Adam Małysz, legenda polskiego skoków narciarskich, zdobył wiele osiągnięć podczas swoich startów na mistrzostwach świata. Jego wyniki, które są dowodem jego talentu i ciężkiej pracy, obejmują szereg wyjątkowych osiągnięć, które na stałe wpisały się w historię tego sportu.

Thunder Bay 1995	–	10. miejsce na K-90, 11. miejsce na K-120
Trondheim 1997	–	14. miejsce na K-90, 36. miejsce na K-120
Ramsau 1999	–	37. miejsce na K-120, 27. miejsce na K-90
Lahti 2001	–	srebrny medal na K-116, złoty medal na K-90
Val di Fiemme/Predazzo 2003	–	złoty medal na K-120, złoty medal na K-95
Oberstdorf 2005	–	6. miejsce na K-90, 11. miejsce na K-120
Sapporo 2007	–	4. miejsce na K-120, złoty medal na K-90
Liberec 2009	–	22. miejsce na K-90, 12. miejsce na K-120
Oslo 2011	–	brązowy medal na K-95, 11. miejsce na K-120

Wyniki te pokazują, jak ewoluowały jego umiejętności w kolejnych latach i jakie sukcesy udało mu się osiągnąć w różnych konkurencjach.

Drużynowo

W kontekście startów drużynowych, Adam Małysz również odnosił sukcesy w reprezentacyjnej rywalizacji. Jego wkład w drużynowe występy był nieoceniony, co przyczyniło się do licznych medalowych osiągnięć dla Polski.

Trondheim 1997	–	Miejsce 10
Ramsau 1999	–	Miejsce 9
Lahti 2001	–	Miejsce 8 (K-116), Miejsce 5 (K-90)
Val di Fiemme/Predazzo 2003	–	Miejsce 7
Oberstdorf 2005	–	Miejsce 6 (K-90), Miejsce 9 (K-120)
Sapporo 2007	–	Miejsce 5
Liberec 2009	–	Miejsce 4
Oslo 2011	–	Miejsce 4 (K-95), Miejsce 5 (K-120)

Te drużynowe występy podkreślają znaczenie współpracy i ducha zespołowego, które są kluczowe w skokach narciarskich.

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata

Podczas mistrzostw świata Adam Małysz wykazywał się niezwykłą determinacją i zdolnościami skoczka, co znajduje odzwierciedlenie w jego osiągnięciach. Każdy z jego występów był pełen emocji, a wyniki zapisały się w pamięci entuzjastów sportu.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	12 marca	1995	Thunder Bay	Normal Thunder	K-90	–	indywid.	85,0 m	88,5 m	217,5 pkt	48,5 pkt	Takanobu Okabe
11.	18 marca	1995	Thunder Bay	Big Thunder	K-120	–	indywid.	108,0 m	115,5 m	201,3 pkt	71,3 pkt	Tommy Ingebrigtsen
14.	22 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-90	–	indywid.	91,0 m	95,5 m	246,0 pkt	17,5 pkt	Janne Ahonen
10.	27 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	–	druż.	106,5 m	105,5 m	641,6 pkt (179,6 pkt)	313,7 pkt	Finlandia
36.	1 marca	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	–	indywid.	101,0 m	–	80,3 pkt	171,8 pkt	Masahiko Harada
37.	21 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	indywid.	95,0 m	–	66,0 pkt	197,4 pkt	Martin Schmitt
9.	23 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	druż.	105,5 m	102,5 m	549,2 pkt (166,5 pkt)	439,7 pkt	Niemcy
27.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	–	indywid.	89,5 m	81,5 m	209,5 pkt	45,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	indywid.	126,0 m	128,5 m	273,5 pkt	2,8 pkt	Martin Schmitt
1.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	indywid.	89,5 m	98,0 m	246,0 pkt	–
8.	24 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	druż.	120,5 m	122,5 m	659,8 pkt (249,8 pkt)	280,0 pkt	Niemcy
5.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	druż.	93,0 m	95,5 m	849,5 pkt (250,0 pkt)	104,0 pkt	Austria
1.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	indywid.	134,0 m	136,0 m	289,0 pkt	–
7.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	druż.	133,5 m	134,0 m	898,4 pkt (284,0 pkt)	148,2 pkt	Finlandia
1.	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	–	indywid.	104,0 m	107,5 m	279,0 pkt	–
6.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	indywid.	94,5 m	93,0 m	246,0 pkt	10,0 pkt	Rok Benkovič
6.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.	95,0 m	91,0 m	859,0 pkt (243,0 pkt)	111,5 pkt	Austria
11.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	138,5 m	129,0 m	280,5 pkt	32,7 pkt	Janne Ahonen
9.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.	136,5 m	–	449,7 pkt (145,2 pkt)	687,6 pkt	Austria
4.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	123,0 m	133,0 m	258,3 pkt	7,8 pkt	Simon Ammann
5.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.	133,5 m	131,5 m	857,2 pkt (275,5 pkt)	143,0 pkt	Austria
1.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	102,0 m	99,5 m	277,0 pkt	–
22.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	96,0 m	89,5 m	237,5 pkt	44,5 pkt	Wolfgang Loitzl
12.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	127,0 m	–	127,6 pkt	13,7 pkt	Andreas Küttel
4.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	druż.	121,0 m	123,5 m	972,1 pkt (238,6 pkt)	62,2 pkt	Austria
3.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	102,0 m	252,2 pkt	17,0 pkt	Thomas Morgenstern
4.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.	104,5 m	106,5 m	953,0 pkt (257,2 pkt)	72,5 pkt	Austria
11.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	126,5 m	130,5 m	257,6 pkt	19,9 pkt	Gregor Schlierenzauer
5.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.	135,5 m	–	435,6 pkt (123,2 pkt)	64,4 pkt	Austria

Każda z tych imprez była dla niego wyjątkowym doświadczeniem, a także okazją do pokazania, jak wielkie znaczenie ma dla niego reprezentowanie kraju na arenie międzynarodowej.

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

Na mistrzostwach świata w lotach narciarskich, Adam Małysz startował wielokrotnie, zdobywając różnorodne lokaty. Poniżej przedstawiono jego osiągnięcia w zawodach indywidualnych na przestrzeni lat.

1996 Tauplitz		14. lokata
2000 Vikersund		16. lokata
2002 Harrachov		18. lokata
2004 Planica		11. lokata
2006 Tauplitz		20. lokata
2008 Oberstdorf		9. lokata
2010 Planica		4. lokata

Drużynowo

W kategorii drużynowej, Adam Małysz również brał udział w wielu zawodach, które były pełne emocji i rywalizacji. Osiągnięcia reprezentacji w tych rozgrywkach prezentowane są w tabeli poniżej.

Planica 2004	–	8. lokata
Tauplitz 2006	–	9. lokata
Oberstdorf 2008	–	10. lokata
Planica 2010	–	4. lokata

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata w lotach

Jako jeden z najbardziej znanych skoczków narciarskich, Adam Małysz pozostawił niezatarte ślady w historii mistrzostw. Starty oraz wyniki, które osiągał w kolejnych edycjach zawodów, można zobaczyć w tabeli zestawionej poniżej.

Lp.	Data	Rok	Miejscowość	Obiekt	Punkt K	HS	Typ	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Wynik	Strata	Zwycięzca
14.	10–11 lutego	1996	Tauplitz	Kulm	K-185	–	indywid.	175,0 m	168,0 m	174,0 m	176,0 m	650,6 pkt	87,5 pkt	Andreas Goldberger
16.	12–14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	–	indywid.	142,0 m	155,5 m	156,5 m	–	399,3 pkt	137,5 pkt	Sven Hannawald
18.	9–10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	–	indywid.	184,0 m	142,0 m	–	–	291,7 pkt	104,6 pkt	Sven Hannawald
11.	20–21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	indywid.	187,5 m	215,5 m	203,5 m	196,5 m	777,1 pkt	55,0 pkt	Roar Ljøkelsøy
8.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	druż.	207,5 m		200,5 m		1386,8 pkt (396,6 pkt)	325,0 pkt	Norwegia
20.	13–14 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	indywid.	177,5 m	163,0 m	171,5 m	181,5 m	636,2 pkt	151,8 pkt	Roar Ljøkelsøy
9.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	druż.	163,0 m		–		453,7 pkt (145,1 pkt)	1044,2 pkt	Norwegia
9.	22–23 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	207,5 m	211,5 m	192,5 m	196,0 m	778,0 pkt	57,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
10.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.	199,0 m		–		573,8 pkt (190,8 pkt)	979,5 pkt	Austria
4.	19–20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	217,5 m	215,0 m	211,0 m	211,5 m	893,6 pkt	42,2 pkt	Simon Ammann
4.	21 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	druż.	218,5 m		213,5 m		1452,5 pkt (416,7 pkt)	188,9 pkt	Austria

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

W rozgrywkach mistrzostw świata juniorów Adam Małysz uczestniczył w konkurencji indywidualnej, gdzie jego wyniki w latach 1994 i 1995 przyniosły różne osiągnięcia.

Breitenwang 1994	–	Miejsce 46
Gällivare 1995	–	Miejsce 10

Drużynowo

Nasze informacje na temat występów drużynowych A. Małysza również pokazują jego wkład w rywalizację z innymi. W zawodach, w których brał udział, drużyna osiągnęła zauważalne wyniki.

Breitenwang 1994	–	Miejsce 10
Gällivare 1995	–	Miejsce 10

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata juniorów

Analizując starty Adama Małysza w mistrzostwach świata juniorów, niezwykle ważne jest uwzględnienie każdego z jego występów zarówno w zawodach indywidualnych, jak i drużynowych. Wyniki dowodzą jego talentu i umiejętności skakania na najwyższym poziomie.

Pozycja	Data	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Typ konkursu	Skok 1	Skok 2	Wynik	Strata	Zwycięzca
10.	27 stycznia	1994	Breitenwang	Lähn	K-85	drużynowy	77,0 m	73,0 m	577,0 pkt	263,0 pkt	Finlandia
46.	30 stycznia	1994	Breitenwang	Lähn	K-85	indywidualny	61,0 m	64,0 m	130,5 pkt	85,0 pkt	Janne Ahonen
10.	1 marca	1995	Gällivare	Dundretkullen	K-90	drużynowy	91,5 m	86,5 m	651,0 pkt	204,0 pkt	Niemcy
10.	3 marca	1995	Gällivare	Dundretkullen	K-90	indywidualny	87,0 m	88,0 m	222,0 pkt	34,0 pkt	Tommy Ingebrigtsen

Puchar Świata

Adam Małysz, jeden z najwybitniejszych skoczków narciarskich, może poszczycić się aż 39 triumfami w Pucharze Świata. Jego osiągnięcia stawiają go w elitarnej grupie sportowców, obok Mattiego Nykänena, który zdobył 46 zwycięstw. Również Małysz czterokrotnie triumfował w klasyfikacji generalnej tego prestiżowego cyklu zawodów.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1994/1995	51
1995/1996	7
1996/1997	10
1997/1998	57
1998/1999	46
1999/2000	28
2000/2001	1
2001/2002	1
2002/2003	1
2003/2004	12
2004/2005	4
2005/2006	9
2006/2007	1
2007/2008	12
2008/2009	13
2009/2010	5
2010/2011	3

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Z 39 zwycięstwami Adam Małysz plasuje się na czwartym miejscu (równorzędne z Kamilem Stochem) pod względem sukcesów w ramach Pucharu Świata. Wyprzedzają go jedynie Gregor Schlierenzauer, Matti Nykänen oraz Stefan Kraft. Jako jedyny skoczek zdobył pięć razy pierwsze miejsce na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Dodatkowo, Małysz jako jedyny skoczek triumfował trzykrotnie na mamuciej skoczni w Planicy w jednym roku.

Lp.	Data	Rok	Miejscowość	Obiekt	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Ocena	Uwagi
1	17 marca	1996	Oslo	Holmenkollbakken	K-110	–	106,5 m	121,5 m	249,4 pkt	–
2	18 stycznia	1997	Sapporo	Miyanomori	K-90	–	89,5 m	93,0 m	239,0 pkt	–
3	26 stycznia	1997	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	121,0 m	125,5 m	246,7 pkt	–
4	4 stycznia	2001	Innsbruck	Bergisel	K-108	–	111,5 m	118,5 m	259,2 pkt	* TCS 2000/2001
5	6 stycznia	2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	127,0 m	134,0 m	274,8 pkt	* TCS 2000/2001
6	13 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	206,5 m	194,5 m	392,7 pkt	* Loty 2000/2001
7	14 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	212,0 m	194,5 m	397,8 pkt	* Loty 2000/2001
8	20 stycznia	2001	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	129,5 m	133,5 m	276,4 pkt	–
9	27 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	133,5 m	282,3 pkt	–
10	28 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	136,0 m	283,8 pkt	–
11	4 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	142,5 m	142,5 m	316,0 pkt	–
12	7 marca	2001	Falun	Lugnet	K-115	–	119,5 m	124,0 m	259,8 pkt	* TN 2001
13	9 marca	2001	Trondheim	Granåsen	K-120	–	116,0 m	138,5 m	254,6 pkt	* TN 2001
14	11 marca	2001	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	134,1 pkt	* TN 2001
15	23 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	–	123,5 m	126,5 m	254,0 pkt	–
16	1 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	138,5 m	136,0 m	297,6 pkt	–
17	8 grudnia	2001	Villach	Alpenarena	K-90	–	99,5 m	98,0 m	271,5 pkt	–
18	16 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	132,0 m	134,5 m	281,7 pkt	–
19	21 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	131,0 m	130,0 m	272,8 pkt	–
20	22 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	132,0 m	132,5 m	282,1 pkt	–
21	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	131,0 m	123,5 m	262,1 pkt	–
22	9 marca	2003	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	133,6 pkt	* TN 2003
23	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	122,0 m	128,0 m	267,4 pkt	* TN 2003
24	15 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	129,5 m	132,0 m	289,6 pkt	* TN 2003
25	11 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	143,0 m	136,0 m	284,2 pkt	–
26	16 stycznia	2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	207,0 m	209,5 m	412,3 pkt	–
27	29 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	129,5 m	131,0 m	268,9 pkt	*ex aequo z Roarem Ljøkelsøyem
28	30 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	132,0 m	278,2 pkt	–
29	12 marca	2006	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	130,5 m	124,5 m	279,0 pkt	* TN 2006
30	27 stycznia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,5 m	137,0 m	283,1 pkt	–
31	3 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	145,0 m	293,8 pkt	–
32	4 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	129,5 m	134,5 m	257,7 pkt	–
33	11 marca	2007	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	125,0 m	128,0 m	265,8 pkt	* TN 2007
34	13 marca	2007	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	125,0 m	115,0 m	229,0 pkt	* TN 2007
35	17 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	131,0 m	122,0 m	272,9 pkt	* TN 2007
36	23 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	208,5 m	221,5 m	423,5 pkt	–
37	24 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,5 m	217,5 m	419,6 pkt	–
38	25 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	220,0 m	–	215,0 pkt	–
39	21 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	138,5 m	128,5 m	269,9 pkt	–

Zwycięstwa w konkursach PŚ – noty sędziów

Lp.	Data	Miejscowość	Skocznia	K	HS	Skok	Nota A	Nota B	Nota C	Nota D	Nota E	Nota (skok)	Nota (styl)	Nota łączna	Nota końcowa
1.	17 marca 1996	Oslo	Holmenkollbakken	K110	–	106,5 m	18,5	19,0	18,5	19,0	19,0	53,7 pkt	56,5 pkt	110,2 pkt	249,4 pkt
						121,5 m	19,0	19,5	19,5	19,5	19,5	80,7 pkt	58,5 pkt	139,2 pkt
2.	18 stycznia 1997	Sapporo	Miyanomori	K90	–	89,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,0	59,0 pkt	57,0 pkt	116,0 pkt	239,0 pkt
						93,0 m	18,5	19,0	19,0	19,5	19,0	66,0 pkt	57,0 pkt	123,0 pkt
3.	26 stycznia 1997	Hakuba	Olimpijska	K120	–	121,0 m	19,0	19,0	18,5	19,5	19,5	61,8 pkt	56,5 pkt	118,3 pkt	246,7 pkt
						125,5 m	19,5	19,5	19,0	20,0	19,5	69,9 pkt	58,5 pkt	128,4 pkt
4.	4 stycznia 2001	Innsbruck	Bergisel	K108	–	111,5 m	18,5	19,0	18,5	18,5	18,5	66,3 pkt	55,5 pkt	121,8 pkt	259,2 pkt
						118,5 m	19,5	20,0	19,5	19,5	19,5	78,9 pkt	58,5 pkt	137,4 pkt
5.	6 stycznia 2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K120	–	127,0 m	19,5	19,5	19,0	19,5	20,0	72,6 pkt	58,5 pkt	131,1 pkt	274,8 pkt
						134,0 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	85,2 pkt	58,5 pkt	143,7 pkt
6.	13 stycznia 2001	Harrachov	Čerťák	K185	–	206,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,0	145,8 pkt	58,5 pkt	204,3 pkt	392,7 pkt
						194,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,5	131,4 pkt	57,0 pkt	188,4 pkt
7.	14 stycznia 2001	Harrachov	Čerťák	K185	–	212,0 m	19,0	18,5	18,5	19,5	19,0	152,4 pkt	56,5 pkt	208,9 pkt	397,8 pkt
						194,5 m	19,5	18,5	19,0	19,5	19,0	131,4 pkt	57,5 pkt	188,9 pkt
8.	20 stycznia 2001	Park City	Utah Olympic Park	K120	–	129,5 m	18,5	19,0	19,5	19,5	19,0	77,1 pkt	57,5 pkt	134,6 pkt	276,4 pkt
						133,5 m	19,0	19,5	19,0	20,0	19,0	84,3 pkt	57,5 pkt	141,8 pkt
9.	27 stycznia 2001	Sapporo	Ōkurayama	K120	–	132,5 m	19,0	19,0	19,0	19,0	18,0	82,5 pkt	57,0 pkt	139,5 pkt	282,3 pkt
						133,5 m	20,0	19,5	19,5	19,5	19,5	84,3 pkt	58,5 pkt	142,8 pkt
10.	28 stycznia 2001	Sapporo	Ōkurayama	K120	–	132,5 m	18,0	18,5	18,5	18,5	18,5	82,5 pkt	55,5 pkt	138,0 pkt	283,8 pkt
						136,0 m	19,0	20,0	19,0	19,0	19,0	88,8 pkt	57,0 pkt	145,8 pkt
11.	4 lutego 2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K120	–	142,5 m	19,0	19,0	19,0	18,5	19,0	100,5 pkt	57,0 pkt	157,5 pkt	316,0 pkt
						142,5 m	20,0	19,5	19,0	18,0	19,5	100,5 pkt	58,0 pkt	158,5 pkt
12.	7 marca 2001	Falun	Lugnet	K115	–	119,5 m	19,0	19,0	19,0	19,0	19,5	68,1 pkt	57,0 pkt	125,1 pkt	259,8 pkt
						124,0 m	19,0	19,5	19,5	19,5	19,5	76,2 pkt	58,5 pkt	134,7 pkt
13.	9 marca 2001	Trondheim	Granåsen	K120	–	116,0 m	18,0	18,0	18,0	18,5	17,5	52,8 pkt	54,0 pkt	106,8 pkt	254,6 pkt
						138,5 m	19,0	17,0	19,0	18,5	16,5	93,3 pkt	54,5 pkt	147,8 pkt
14.	11 marca 2001	Oslo	Holmenkollbakken	K115	–	124,5 m	18,0	18,0	19,5	19,5	19,5	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt	134,1 pkt
						–	–	–	–	–	–	–	–	–
15.	23 listopada 2001	Kuopio	Puijo	K120	–	123,5 m	19,5	19,5	19,0	19,0	19,0	66,3 pkt	57,5 pkt	123,8 pkt	254,0 pkt
						126,5 m	20,0	19,5	19,5	19,5	19,5	71,7 pkt	58,5 pkt	130,2 pkt
16.	1 grudnia 2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K120	–	138,5 m	19,5	19,0	18,5	19,0	19,0	93,3 pkt	57,0 pkt	150,3 pkt	297,6 pkt
						136,0 m	20,0	19,0	19,5	19,5	19,5	88,8 pkt	58,5 pkt	147,3 pkt
17.	8 grudnia 2001	Villach	Alpenarena	K90	–	99,5 m	19,0	19,5	19,5	19,0	19,5	79,0 pkt	58,0 pkt	137,0 pkt	271,5 pkt
						98,0 m	19,5	19,5	19,5	19,0	19,5	76,0 pkt	58,5 pkt	134,5 pkt
18.	16 grudnia 2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K120	–	132,0 m	19,0	19,0	19,0	19,0	18,5	81,6 pkt	57,0 pkt	138,6 pkt	281,7 pkt
						134,5 m	19,0	18,5	19,5	19,0	19,0	86,1 pkt	57,0 pkt	143,1 pkt
19.	21 grudnia 2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K120	–	131,0 m	19,0	19,0	19,0	19,5	19,0	79,8 pkt	57,0 pkt	136,8 pkt	272,8 pkt
						130,0 m	19,5	19,0	19,0	19,5	19,5	78,0 pkt	58,0 pkt	136,0 pkt
20.	22 grudnia 2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K120	–	132,0 m	19,5	19,5	19,5	19,5	18,5	81,6 pkt	58,5 pkt	140,1 pkt	282,1 pkt
						132,5 m	19,5	20,0	20,0	20,0	19,0	82,5 pkt	59,5 pkt	142,0 pkt
21.	20 stycznia 2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	–	131,0 m	19,0	19,0	19,5	19,5	19,0	79,8 pkt	57,5 pkt	137,3 pkt	262,1 pkt
						123,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	66,3 pkt	58,5 pkt	124,8 pkt
22.	9 marca 2003	Oslo	Holmenkollbakken	K115	–	124,5 m	18,5	19,0	18,5	19,0	19,0	77,1 pkt	56,5 pkt	133,6 pkt	133,6 pkt
						–	–	–	–	–	–	–	–	–
23.	14 marca 2003	Lahti	Salpausselkä	K116	–	122,0 m	18,5	19,5	19,0	19,0	19,0	70,8 pkt	57,0 pkt	127,8 pkt	267,4 pkt
						128,0 m	19,0	19,5	19,0	19,5	19,5	81,6 pkt	58,0 pkt	139,6 pkt
24.	15 marca 2003	Lahti	Salpausselkä	K116	–	129,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	84,3 pkt	58,5 pkt	142,8 pkt	289,6 pkt
						132,0 m	20,0	19,0	19,0	19,5	19,5	88,8 pkt	58,0 pkt	146,8 pkt
25.	11 grudnia 2004	Harrachov	Čerťák	K125	HS142	143,0 m	19,0	18,0	17,5	19,5	19,0	92,4 pkt	56,0 pkt	148,4 pkt	284,2 pkt
						136,0 m	18,5	18,5	18,5	19,0	19,0	79,8 pkt	56,0 pkt	135,8 pkt
26.	16 stycznia 2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K185	HS200	207,0 m	19,0	19,0	19,5	19,5	19,5	146,4 pkt	58,0 pkt	204,4 pkt	412,3 pkt
						209,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,0	149,4 pkt	58,5 pkt	207,9 pkt
27.	29 stycznia 2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS134	129,5 m	19,5	19,0	19,0	18,5	19,0	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt	268,9 pkt
						131,0 m	18,0	18,5	18,5	18,0	18,5	79,8 pkt	55,0 pkt	134,8 pkt
28.	30 stycznia 2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS134	132,0 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,0	81,6 pkt	58,5 pkt	140,1 pkt	278,2 pkt
						132,0 m	18,5	18,5	19,0	19,0	19,5	81,6 pkt	56,5 pkt	138,1 pkt
29.	12 marca 2006	Oslo	Holmenkollbakken	K115	HS128	132,0 m	19,0	19,5	19,0	18,5	19,0	87,9 pkt	57,0 pkt	144,9 pkt	279,0 pkt
						132,0 m	19,0	19,0	19,5	19,0	19,0	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt
30.	27 stycznia 2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K120	HS137	132,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,0	82,5 pkt	57,0 pkt	139,5 pkt	283,1 pkt
						137,0 m	17,0	18,5	17,5	17,5	18,0	90,6 pkt	53,0 pkt	143,6 pkt
31.	3 lutego 2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K125	HS142	138,5 m	19,5	19,0	19,0	19,5	19,5	84,3 pkt	58,0 pkt	142,3 pkt	293,8 pkt
						145,0 m	18,5	18,5	18,5	18,5	18,5	96,0 pkt	55,5 pkt	151,5 pkt
32.	4 lutego 2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K125	HS142	129,5 m	18,5	18,5	18,5	18,5	18,0	68,1 pkt	55,5 pkt	123,6 pkt	257,7 pkt
						134,5 m	19,0	18,5	19,0	19,0	19,0	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt
33.	11 marca 2007	Lahti	Salpausselkä	K116	HS130	125,0 m	17,0	17,5	17,0	18,0	17,0	76,2 pkt	51,5 pkt	127,7 pkt	265,8 pkt
						128,0 m	18,5	18,5	19,0	19,0	19,0	81,6 pkt	56,5 pkt	138,1 pkt
34.	13 marca 2007	Kuopio	Puijo	K120	HS127	125,0 m	18,5	18,5	18,5	18,5	18,0	69,0 pkt	55,5 pkt	124,5 pkt	229,0 pkt
						115,0 m	18,0	17,5	18,0	17,5	18,0	51,0 pkt	53,5 pkt	104,5 pkt
35.	17 marca 2007	Oslo	Holmenkollbakken	K115	HS128	131,0 m	18,0	18,5	18,5	19,0	18,5	88,8 pkt	55,5 pkt	144,3 pkt	272,9 pkt
						122,0 m	18,5	19,0	18,0	18,5	19,0	72,6 pkt	56,0 pkt	128,6 pkt
36.	23 marca 2007	Planica	Letalnica	K185	HS215	208,5 m	18,5	16,5	18,0	18,5	18,5	148,2 pkt	55,0 pkt	203,2 pkt	423,5 pkt
						221,5 m	19,0	18,5	18,5	19,5	19,0	163,8 pkt	56,5 pkt	220,3 pkt
37.	24 marca 2007	Planica	Letalnica	K185	HS215	210,5 m	17,5	18,5	17,5	18,0	18,0	150,6 pkt	53,5 pkt	204,1 pkt	419,6 pkt
						217,5 m	18,5	19,5	19,0	19,0	18,5	159,0 pkt	56,5 pkt	215,5 pkt
38.	25 marca 2007	Planica	Letalnica	K185	HS215	220,0 m	18,5	18,5	16,5	17,5	17,0	162,0 pkt	53,0 pkt	215,0 pkt	215,0 pkt
						–	–	–	–	–	–	–	–	–
39.	21 stycznia 2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS134	138,5 m	19,5	19,0	18,5	19,0	19,0	93,3 pkt	57,0 pkt	144,7 pkt	269,9 pkt
						128,5 m	18,0	17,5	18,5	18,0	18,0	75,3 pkt	54,0 pkt	125,2 pkt

Miejsca na podium

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
1994/1995	–	–	–	–
1995/1996	1	2	1	4
1996/1997	2	1	1	4
1997/1998	–	–	–	–
1998/1999	–	–	–	–
1999/2000	–	–	–	–
2000/2001	11	2	1	14
2001/2002	7	5	2	14
2002/2003	3	3	4	10
2003/2004	–	4	–	4
2004/2005	4	2	3	9
2005/2006	1	–	1	2
2006/2007	9	–	4	13
2007/2008	–	–	–	–
2008/2009	–	2	1	3
2009/2010	–	4	2	6
2010/2011	1	2	6	9
Łącznie	39	27	26	92

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Adam Małysz aż 92 razy znajdował się na podium zawodów Pucharu Świata, z czego 39 razy zdobywał największe laury. Poza tym, dla 27 razy uplasował się na drugim miejscu, a 26 razy na najniższym stopniu podium. Jego największe sukcesy miały miejsce na skoczniach w Zakopanem (osiem razy), w Kuopio, Oslo oraz Planicy (siedem razy), a sześciokrotnie stawał na podium w Lahti oraz Titisee-Neustadt.

Numer	Data	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	18 lutego	1996	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	–	120,0 m	123,0 m	238,9 pkt	2.	35,2 pkt	Masahiko Harada
2.	1 marca	1996	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	90,5 m	87,5 m	228,0 pkt	3.	11,0 pkt	Masahiko Harada
3.	13 marca	1996	Falun	Lugnet	K-90	–	101,0 m	89,5 m	254,5 pkt	2.	2,5 pkt	Primož Peterka
4.	17 marca	1996	Oslo	Holmenkollbakken	K-110	–	106,5 m	121,5 m	249,4 pkt	1.	–
5.	6 stycznia	1997	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	124,5 m	121,0 m	243,4 pkt	2.	7,0 pkt	Dieter Thoma
6.	11 stycznia	1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	125,5 m	120,0 m	241,4 pkt	3.	11,1 pkt	Primož Peterka
7.	18 stycznia	1997	Sapporo	Miyanomori	K-90	–	89,5 m	93,0 m	239,0 pkt	1.	–
8.	26 stycznia	1997	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	121,0 m	125,5 m	246,7 pkt	1.	–
9.	1 stycznia	2001	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	–	117,0 m	129,5 m	254,2 pkt	3.	3,4 pkt	Noriaki Kasai
10.	4 stycznia	2001	Innsbruck	Bergisel	K-108	–	111,5 m	118,5 m	259,2 pkt	1.	–
11.	6 stycznia	2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	127,0 m	134,0 m	274,8 pkt	1.	–
12.	13 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	206,5 m	194,5 m	392,7 pkt	1.	–
13.	14 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	212,0 m	194,5 m	397,8 pkt	1.	–
14.	20 stycznia	2001	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	129,5 m	133,5 m	276,4 pkt	1.	–
15.	27 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	133,5 m	282,3 pkt	1.	–
16.	28 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	136,0 m	283,8 pkt	1.	–
17.	3 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	122,0 m	151,5 m	284,3 pkt	2.	8,9 pkt	Ville Kantee
18.	4 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	142,5 m	142,5 m	316,0 pkt	1.	–
19.	4 marca	2001	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	–	201,5 m	201,5 m	394,6 pkt	2.	0,4 pkt	Martin Schmitt
20.	7 marca	2001	Falun	Lugnet	K-115	–	119,5 m	124,0 m	259,8 pkt	1.	–
21.	9 marca	2001	Trondheim	Granåsen	K-120	–	116,0 m	138,5 m	254,6 pkt	1.	–
22.	11 marca	2001	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	134,1 pkt	1.	–
23.	23 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	–	123,5 m	126,5 m	254,0 pkt	1.	–
24.	24 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	–	124,5 m	124,0 m	252,3 pkt	2.	1,6 pkt	Risto Jussilainen
25.	1 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	138,5 m	136,0 m	297,6 pkt	1.	–
26.	2 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	126,0 m	133,5 m	266,1 pkt	2.	11,3 pkt	Sven Hannawald
27.	8 grudnia	2001	Villach	Alpenarena	K-90	–	99,5 m	98,0 m	271,5 pkt	1.	–
28.	16 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	132,0 m	134,5 m	281,7 pkt	1.	–
29.	21 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	131,0 m	130,0 m	272,8 pkt	1.	–
30.	22 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	132,0 m	132,5 m	282,1 pkt	1.	–
31.	1 stycznia	2002	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	–	121,5 m	122,5 m	259,7 pkt	3.	4,8 pkt	Sven Hannawald
32.	4 stycznia	2002	Innsbruck	Bergisel	K-120	–	124,0 m	123,5 m	247,0 pkt	2.	23,0 pkt	Sven Hannawald
33.	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	131,0 m	123,5 m	262,1 pkt	1.	–
34.	1 marca	2002	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	124,5 m	124,0 m	263,7 pkt	2.	3,1 pkt	Martin Schmitt
35.	15 marca	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	–	131,5 m	129,0 m	266,4 pkt	2.	15,6 pkt	Matti Hautamäki
36.	17 marca	2002	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	125,0 m	117,5 m	255,0 pkt	3.	6,4 pkt	Simon Ammann
37.	29 listopada	2002	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	129,5 m	144,0 m	291,3 pkt	2.	2,2 pkt	Primož Peterka
38.	14 grudnia	2002	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	134,5 m	132,0 m	280,2 pkt	3.	12,9 pkt	Martin Höllwarth
39.	1 stycznia	2003	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	–	121,0 m	123,5 m	261,1 pkt	2.	3,5 pkt	Primož Peterka
40.	18 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	134,0 m	128,5 m	275,0 pkt	3.	11,2 pkt	Sven Hannawald
41.	19 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	124,5 m	125,5 m	253,5 pkt	3.	17,7 pkt	Sven Hannawald
42.	1 lutego	2003	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	–	197,5 m	195,0 m	376,5 pkt	3.	9,6 pkt	Florian Liegl
43.	9 marca	2003	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	133,6 pkt	1.	–
44.	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	122,0 m	128,0 m	267,4 pkt	1.	–
45.	15 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	129,5 m	132,0 m	289,6 pkt	1.	–
46.	22 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	–	224,5 m	209,0 m	432,3 pkt	2.	1,2 pkt	Matti Hautamäki
47.	28 listopada	2003	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	132,0 m	134,0 m	277,3 pkt	2.	14,2 pkt	Matti Hautamäki
48.	30 listopada	2003	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	129,5 m	–	133,1 pkt	2.	0,8 pkt	Sigurd Pettersen
49.	17 stycznia	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	132,0 m	127,0 m	267,2 pkt	2.	3,7 pkt	Michael Uhrmann
50.	18 stycznia	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	125,5 m	125,5 m	252,3 pkt	2.	0,3 pkt	Martin Höllwarth
51.	11 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	143,0 m	136,0 m	284,2 pkt	1.	–
52.	29 grudnia	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	124,5 m	129,0 m	253,8 pkt	3.	14,6 pkt	Janne Ahonen
53.	3 stycznia	2005	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	123,5 m	120,0 m	236,8 pkt	2.	7,0 pkt	Janne Ahonen
54.	15 stycznia	2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	195,5 m	206,5 m	393,9 pkt	3.	4,4 pkt	Andreas Widhölzl
55.	16 stycznia	2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	207,0 m	209,5 m	412,3 pkt	1.	–
56.	23 stycznia	2005	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	131,0 m	132,0 m	254,4 pkt	2.	12,0 pkt	Jakub Janda
57.	29 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	129,5 m	131,0 m	268,9 pkt	1.	–
58.	30 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	132,0 m	278,2 pkt	1.	–
59.	9 marca	2005	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	131,0 m	124,5 m	256,9 pkt	3.	13,4 pkt	Matti Hautamäki
60.	7 marca	2006	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	129,5 m	128,0 m	263,5 pkt	3.	9,8 pkt	Andreas Küttel
61.	12 marca	2006	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	130,5 m	124,5 m	279,0 pkt	1.	–
62.	3 grudnia	2006	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	137,5 m	127,5 m	252,3 pkt	3.	12,3 pkt	Gregor Schlierenzauer
63.	16 grudnia	2006	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	128,0 m	134,0 m	253,6 pkt	3.	15,6 pkt	Gregor Schlierenzauer
64.	30 grudnia	2006	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,0 m	134,0 m	280,3 pkt	3.	15,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
65.	27 stycznia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,5 m	137,0 m	283,1 pkt	1.	–
66.	3 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	145,0 m	293,8 pkt	1.	–
67.	4 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	129,5 m	134,5 m	257,7 pkt	1.	–
68.	7 lutego	2007	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	137,5 m	134,5 m	272,1 pkt	3.	17,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
69.	11 marca	2007	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	125,0 m	128,0 m	265,8 pkt	1.	–
70.	13 marca	2007	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	125,0 m	115,0 m	229,0 pkt	1.	–
71.	17 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	131,0 m	122,0 m	272,9 pkt	1.	–
72.	23 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	208,5 m	221,5 m	423,5 pkt	1.	–
73.	24 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,5 m	217,5 m	419,6 pkt	1.	–
74.	25 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	220,0 m	–	215,0 pkt	1.	–
75.	10 marca	2009	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	119,0 m	127,0 m	239,3 pkt	3.	2,4 pkt	Takanobu Okabe
76.	20 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	202,5 m	–	195,0 pkt	2.	1,1 pkt	Gregor Schlierenzauer
77.	22 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,0 m	209,5 m	412,4 pkt	2.	12,2 pkt	Harri Olli
78.	5 grudnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	127,5 m	134,5 m	259,8 pkt	3.	9,1 pkt	Gregor Schlierenzauer
79.	3 lutego	2010	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	130,5 m	134,0 m	257,2 pkt	2.	6,7 pkt	Simon Ammann
80.	7 marca	2010	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	126,0 m	130,0 m	274,3 pkt	2.	10,1 pkt	Simon Ammann
81.	9 marca	2010	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	123,0 m	123,5 m	234,1 pkt	2.	16,9 pkt	Simon Ammann
82.	12 marca	2010	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	135,5 m	127,5 m	269,5 pkt	3.	8,6 pkt	Simon Ammann
83.	14 marca	2010	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	128,5 m	136,5 m	258,7 pkt	2.	9,0 pkt	Simon Ammann
84.	18 grudnia	2010	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	137,0 m	135,0 m	288,8 pkt	2.	2,2 pkt	Thomas Morgenstern
85.	19 grudnia	2010	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	119,5 m	137,0 m	255,1 pkt	3.	10,0 pkt	Andreas Kofler
86.	1 stycznia	2011	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	132,0 m	–	138,0 pkt	3.	4,1 pkt	Simon Ammann
87.	3 stycznia	2011	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	128,0 m	123,0 m	257,5 pkt	2.	9,0 pkt	Thomas Morgenstern
88.	8 stycznia	2011	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	197,5 m	189,0 m	416,6 pkt	3.	8,6 pkt	Martin Koch
89.	15 stycznia	2011	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	132,5 m	118,0 m	240,5 pkt	3.	9,1 pkt	Severin Freund
90.	21 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	138,5 m	128,5 m	269,9 pkt	1.	–
91.	13 lutego	2011	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	213,5 m	230,5 m	447,8 pkt	3.	39,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
92.	20 marca	2011	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	216,0 m	–	203,6 pkt	3.	13,7 pkt	Kamil Stoch

Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie

W zawodach drużynowych Adam Małysz czterokrotnie osiągnął podium, zdobywając z reprezentacją Polski jeden raz drugie i trzy razy trzecie miejsce.

Numer	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skład	Skok 1	Skok 2	Nota	Lokata	Strata	Zwycięzca
1.	9 grudnia	2001	Villach	Alpenarena	K-90	–	_	99,0 m	97,0 m	949,0 pkt (266,0 pkt)	3.	19,5 pkt	Finlandia
2.	21 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	_	207,0 m	–	761,9 pkt (199,4 pkt)	2.	31,5 pkt	Norwegia
3.	29 stycznia	2011	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	_	136,0 m	134,5 m	1015,7 pkt (275,0 pkt)	3.	56,1 pkt	Austria
4.	12 marca	2011	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	_	126,5 m	131,5 m	1028,3 pkt (288,9 pkt)	3.	57,7 pkt	Austria

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

Źródła:
Sezon 1994/1995
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
q	q	q	q	17	q	49	27	32	–	–	–	–	34	23	28	39	20	–	–	37	40
Sezon 1995/1996
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
12	32	22	36	45	21	36	11	18	16	11	q	9	8	8	23	9	6	8	18	9	2	13	3	4	–	2	1	751
Sezon 1996/1997
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
28	q	19	13	38	4	22	12	6	2	3	17	1	24	1	–	–	47	26	16	14	5	19	–	–	612
Sezon 1997/1998
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
44	42	21	31	21	28	28	41	24	46	33	–	23	29	–	–	q	48	55	q	q	q	–	–	–	–	–	43
Sezon 1998/1999
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	–	–	–	–	–	–	34	q	40	40	–	–	27	23	19	31	26	40	–	–	17	38	24	27	35	28	30	58
Sezon 1999/2000
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
q	38	26	23	28	13	38	q	17	26	46	48	44	38	38	25	24	25	40	4	22	22	27	21	12	7	214
Sezon 2000/2001
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
q	26	11	4	3	1	1	1	1	1	8	1	1	2	1	4	2	1	1	1	4	1531
Sezon 2001/2002
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
1	2	1	2	1	4	1	1	1	5	3	2	9	4	7	1	–	–	2	5	2	3	1475
Sezon 2002/2003
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
2	4	5	6	3	6	15	4	13	2	6	7	16	3	3	5	6	6	3	4	–	–	1	1	1	2	4	1357
Sezon 2003/2004
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
2	2	9	12	9	9	19	25	20	–	–	2	2	32	12	11	22	19	–	–	–	–	–	525
Sezon 2004/2005
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
19	19	15	7	1	11	8	5	3	7	2	7	9	3	1	7	2	1	1	–	–	9	7	3	22	19	5	15	1201
Sezon 2005/2006
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
7	5	10	5	8	7	13	13	21	–	–	–	–	4	14	–	6	3	11	1	6	8	634
Sezon 2006/2007
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
34	15	3	3	6	3	12	6	8	8	5	1	4	1	1	3	7	1	1	1	54	1	1	1	1453
Sezon 2007/2008
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
16	7	8	10	9	10	13	17	5	9	6	46	40	36	11	4	–	–	7	9	11	7	12	11	11	9	12	632
Sezon 2008/2009
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
14	25	27	–	–	21	18	27	37	15	–	–	–	8	12	8	4	–	27	9	–	24	3	4	8	2	2	549
Sezon 2009/2010
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
q	3	8	12	23	8	8	11	7	18	7	8	–	–	5	4	6	2	–	2	2	3	2	842
Sezon 2010/2011
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
9	9	5	9	14	2	3	11	3	2	10	3	4	3	5	1	6	32	9	7	6	5	3	15	8	3	1153
Legenda
1234-1011-30poniżej 30 dq – dyskwalifikacja q – dyskwalifikacja w kwalifikacjach q – zawodnik nie zakwalifikował się – – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

W latach 1993/1994–2000/2001 obowiązywały inne zasady punktacji w Pucharze Świata.

Sezon 1995/1996						_	_	_	_
						10		8	10
Sezon 1996/1997									_
									7
Sezon 1998/1999									_
									8
Sezon 1999/2000							_	_	_
							6	7	6
Sezon 2000/2001						_	_	_	_
						6		5	5
Legenda (sezony 1993/1994–2000/2001)
1234-6poniżej 6  – – zawodnik nie uczestniczył
Sezon 2001/2002					_	_	_	_	_
					3	7		7	9
Sezon 2002/2003								_	_
								6
Sezon 2003/2004								_	_
								7
Sezon 2004/2005							_	_	_
							10	4	8
Sezon 2005/2006								_	_
									6
Sezon 2006/2007								_	_
									7
Sezon 2007/2008							_	_	_
							11	10
Sezon 2008/2009				_	_	_	_	_	_
				7	8		6	7	2
Sezon 2009/2010						_	_	_	_
						5	7		4
Sezon 2010/2011					_	_	_	_	_
					5	3	6	3	4
Legenda
1234-8poniżej 8  – – zawodnik nie uczestniczył

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce	Źródło
1994/1995	55.	_
1995/1996	23.
1996/1997	8.
1997/1998	30.
1998/1999	43.
1999/2000	31.
2000/2001	1.
2001/2002	4.
2002/2003	3.
2003/2004	15.
2004/2005	4.
2005/2006	35.
2006/2007	7.
2007/2008	4.
2008/2009	33.
2009/2010	9.
2010/2011	6.

Turniej Nordycki (Skandynawski)

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce	Źródło
1997	5.	—
1999	16.	—
2000	15.	—
2001	1.	—
2002	2.	—
2003	1.
2005	11.
2006	5.
2007	1.
2008	8.
2009	5.
2010	2.

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

W poniższej tabeli przedstawione są wyniki Adama Małysza w Pucharze Świata w lotach narciarskich. W ciągu swojej kariery Małysz zdołał osiągnąć znaczne wyniki, co potwierdzają jego miejsca w kolejnych sezonach.

Sezon	Miejsce
1995/1996	18
1996/1997	48
1998/1999	40
1999/2000	15
2000/2001	2
2008/2009	7
2009/2010	8
2010/2011	4

Letnie Grand Prix w skokach narciarskich

Adam Małysz, znany skoczek narciarski, zapisał się w historii sportu jako jeden z dwóch zawodników, którzy trzykrotnie zdobyli pierwsze miejsce w Letnim Grand Prix na igelicie. Oprócz niego, osiągnięcie to należy również do Thomas Morgensterna.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce
1995	66.
1996	6.
1997	21.
1999	54.
2000	19.
2001	1.
2002	10.
2004	1.
2005	42.
2006	1.
2007	2.
2008	34.
2009	3.
2010	3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Adam Małysz odniósł łącznie trzynaście indywidualnych zwycięstw w ramach Letniego Grand Prix. Całą klasyfikację generalną wygrał trzykrotnie i ma w swoim dorobku trzy zwycięstwa, które zdobył w Zakopanem. Oto chronologiczna lista jego sukcesów:

Numer	Data	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Łączna Nota
1	11 sierpnia	2001	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	–	106,0 m	103,5 m	272,5 pkt
2	31 lipca	2004	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	110,5 m	105,0 m	277,5 pkt
3	7 sierpnia	2004	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-120	HS-132	128,0 m	126,0 m	257,7 pkt
4	4 września	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	134,0 m	124,0 m	267,9 pkt
5	8 września	2004	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	134,0 m	129,5 m	274,8 pkt
6	8 sierpnia	2006	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	128,5 m	129,0 m	265,5 pkt
7	26 sierpnia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	127,0 m	128,0 m	257,0 pkt
8	30 września	2006	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	131,0 m	135,5 m	262,7 pkt
9	3 października	2006	Oberhof	im. Hansa Rennera	K-120	HS-140	132,5 m	135,5 m	285,9 pkt
10	25 sierpnia	2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	139,5 m	133,5 m	296,4 pkt
11	8 sierpnia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	103,5 m	107,0 m	265,6 pkt
12	20 sierpnia	2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	129,0 m	269,9 pkt
13	1 października	2010	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	126,0 m	127,5 m	273,1 pkt

Zwycięstwa w konkursach LGP – noty sędziów

Lp.	Data	Miejscowość	Skocznia	K	HS	Skok	Nota A	Nota B	Nota C	Nota D	Nota E	Nota (skok)	Nota (styl)	Nota łączna	Nota końcowa
1.	11 sierpnia 2001	Hinterzarten	Adlerschanze	K95	–	106,0 m	19,0	19,0	19,0	19,0	19,0	82,0 pkt	57,0 pkt	139,0 pkt	272,5 pkt
						103,5 m	19,0	18,5	18,5	19,0	19,0	77,0 pkt	56,5 pkt	133,5 pkt
2.	31 lipca 2004	Hinterzarten	Adlerschanze	K95	HS-108	110,5 m	17,5	17,0	17,0	17,0	16,5	91,0 pkt	51,0 pkt	142,0 pkt	277,5 pkt
						105,0 m	18,5	19,0	18,5	18,5	18,5	80,0 pkt	55,5 pkt	135,5 pkt
3.	7 sierpnia 2004	Courchevel	Tremplin Le Praz	K120	HS132	128,0 m	19,0	19,0	18,5	19,5	19,0	74,4 pkt	57,0 pkt	131,4 pkt	257,7 pkt
						126,0 m	18,5	18,5	19,5	18,5	18,5	70,8 pkt	55,5 pkt	126,3 pkt
4.	4 września 2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS-134	134,0 m	19,5	19,5	19,0	19,5	19,5	85,2 pkt	58,5 pkt	143,7 pkt	267,9 pkt
						124,0 m	19,0	18,5	19,0	19,0	19,0	67,2 pkt	57,0 pkt	124,2 pkt
5.	8 września 2004	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K120	HS-134	134,0 m	19,5	19,0	19,0	18,0	18,5	85,2 pkt	56,5 pkt	141,7 pkt	274,8 pkt
						129,5 m	18,5	18,5	19,0	19,0	18,5	71,1 pkt	56,0 pkt	133,1 pkt
6.	8 sierpnia 2006	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K120	HS-134	128,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,0	75,3 pkt	57,0 pkt	132,3 pkt	265,5 pkt
						129,0 m	18,5	19,0	19,5	19,0	19,0	76,2 pkt	57,0 pkt	133,2 pkt
7.	26 sierpnia 2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS-134	127,0 m	18,0	18,0	18,5	18,5	18,0	72,6 pkt	54,5 pkt	127,1 pkt	257,0 pkt
						128,0 m	18,5	18,5	18,5	18,5	18,5	74,4 pkt	55,5 pkt	129,9 pkt
8.	30 września 2006	Klingenthal	Vogtland Arena	K125	HS-140	131,0 m	19,0	19,0	18,5	18,5	19,0	70,8 pkt	56,5 pkt	127,3 pkt	262,7 pkt
						135,5 m	19,0	19,0	18,5	18,5	19,0	78,9 pkt	56,5 pkt	135,4 pkt
9.	3 października 2006	Oberhof	im. Hansa Rennera	K120	HS-140	132,5 m	19,0	19,0	19,0	19,0	19,0	82,5 pkt	57,0 pkt	139,5 pkt	285,9 pkt
						135,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	87,9 pkt	58,5 pkt	146,4 pkt
10.	25 sierpnia 2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K120	HS-134	139,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	95,1 pkt	58,5 pkt	153,6 pkt	296,4 pkt
						133,5 m	19,5	19,5	19,5	19,0	19,5	84,3 pkt	58,5 pkt	142,8 pkt
11.	8 sierpnia 2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K95	HS-108	103,5 m	19,0	19,0	18,5	19,0	19,0	77,0 pkt	57,0 pkt	129,8 pkt	265,6 pkt
						107,0 m	19,0	19,0	18,5	19,0	19,5	84,0 pkt	57,0 pkt	135,8 pkt
12.	20 sierpnia 2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	18,5	18,0	18,5	18,5	18,5	79,8 pkt	55,5 pkt	135,4 pkt	269,9 pkt
						129,0 m	19,0	19,0	19,0	19,0	19,0	76,2 pkt	57,0 pkt	134,3 pkt
13.	1 października 2010	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	126,0 m	18,5	18,5	18,5	18,0	18,5	70,8 pkt	55,5 pkt	127,9 pkt	273,1 pkt
						127,5 m	19,0	19,0	19,0	18,5	19,0	73,5 pkt	57,0 pkt	145,2 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

W ciągu całej swojej kariery skoczek stawał na podium piętnaście razy, przy czym osiem razy był na drugim miejscu, a siedem razy na trzecim. Poniżej znajduje się pełna lista jego triumfów oraz miejsc na podium:

Lp	Data	Rok	Miejscowość	Nazwa Skoczni	Punkt K	HS	Wynik 1	Wynik 2	Ocena	Miejsce	Różnica	Zwycięzca
1.	21 sierpnia	1996	Oberhof	im. Hansa Rennera	K-120	–	125,5 m	122,0 m	241,0 pkt	3.	17,4 pkt	Mika Laitinen
2.	25 sierpnia	1996	Hinterzarten	Adlerschanze	K-90	–	91,0 m	92,0 m	241,6 pkt	3.	6,5 pkt	Ari-Pekka Nikkola
3.	11 sierpnia	2001	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	–	106,0 m	103,5 m	272,5 pkt	1.	–
4.	14 sierpnia	2001	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-120	–	118,0 m	122,0 m	231,5 pkt	2.	1,1 pkt	Andreas Widhölzl
5.	8 września	2001	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	125,5 m	122,5 m	248,4 pkt	2.	1,8 pkt	Stefan Horngacher
6.	31 lipca	2004	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	110,5 m	105,0 m	277,5 pkt	1.	–
7.	7 sierpnia	2004	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-120	HS-132	128,0 m	126,0 m	257,7 pkt	1.	–
8.	4 września	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	134,0 m	124,0 m	267,9 pkt	1.	–
9.	8 września	2004	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	134,0 m	129,5 m	274,8 pkt	1.	–
10.	26 września	2004	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	128,5 m	128,0 m	266,2 pkt	3.	8,6 pkt	Martin Höllwarth
11.	8 sierpnia	2006	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	128,5 m	129,0 m	265,5 pkt	1.	–
12.	14 sierpnia	2006	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-120	HS-132	117,0 m	127,5 m	237,1 pkt	3.	18,3 pkt	Gregor Schlierenzauer
13.	26 sierpnia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	127,0 m	128,0 m	257,0 pkt	1.	–
14.	30 września	2006	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	131,0 m	135,5 m	262,7 pkt	1.	–
15.	3 października	2006	Oberhof	im. Hansa Rennera	K-120	HS-140	132,5 m	135,5 m	285,9 pkt	1.	–
16.	12 sierpnia	2007	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	105,5 m	103,0 m	271,0 pkt	2.	1,0 pkt	Thomas Morgenstern
17.	14 sierpnia	2007	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-120	HS-132	119,5 m	119,5 m	228,7 pkt	2.	1,1 pkt	Bjørn Einar Romøren
18.	16 sierpnia	2007	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	131,5 m	139,0 m	270,4 pkt	3.	6,8 pkt	Gregor Schlierenzauer
19.	18 sierpnia	2007	Einsiedeln	im. Andreasa Küttela	K-105	HS-117	105,5 m	111,5 m	244,6 pkt	2.	3,7 pkt	Thomas Morgenstern
20.	24 sierpnia	2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	119,0 m	126,5 m	240,4 pkt	3.	3,6 pkt	Thomas Morgenstern
21.	25 sierpnia	2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	139,5 m	133,5 m	296,4 pkt	1.	–
22.	12 sierpnia	2009	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	128,0 m	130,5 m	222,5 pkt	2.	5,6 pkt	Simon Ammann
23.	14 sierpnia	2009	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-120	HS-132	129,0 m	125,0 m	287,7 pkt	2.	2,2 pkt	Simon Ammann
24.	22 sierpnia	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	127,5 m	128,5 m	270,0 pkt	3.	10,9 pkt	Gregor Schlierenzauer
25.	8 sierpnia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	103,5 m	107,0 m	265,6 pkt	1.	–
26.	15 sierpnia	2010	Einsiedeln	im. Andreasa Küttela	K-105	HS-117	111,0 m	–	136,7 pkt	2.	1,7 pkt	Daiki Itō
27.	20 sierpnia	2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	129,0 m	269,9 pkt	1.	–
28.	1 października	2010	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	126,0 m	127,5 m	273,1 pkt	1.	–

Miejsca na podium w konkursach drużynowych LGP chronologicznie

Adam Małysz dwukrotnie zdobył podium w zawodach drużynowych Letniego Grand Prix. W 2004 roku zajął trzecie miejsce, a w 2010 roku pierwsze w konkursach rozgrywanych w Hinterzarten, Niemcy.

Numer	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skład	Skok 1	Skok 2	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	1 sierpnia	2004	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	_	107,5 m	101,0 m	1019,5 pkt (268,0 pkt)	3.	53,5 pkt	Austria
2.	7 sierpnia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	_	106,5 m	105,0 m	1001,7 pkt (267,0 pkt)	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

Źródło
1995
_	_	_	_	punkty
q	?	q	42	93,4
1996
_	_	_	_	_	punkty
41	3	3	18	49	133
1997
_	_	_	_	_	punkty
23	–	8	23	18	61
1999
_	_	_	_	_	punkty
46	–	q	29	43	2
2000
_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
33	?	4	29	24	20	30	12	93
2001
_	_	_	_	_	_	_	punkty
1	9	2	9	4	2	9	397
2002
_	_	_	_	_	_	punkty
10	4	4	–	–	–	126
2004
_	_	_	_	_	_	_	punkty
1	1	1	1	11	7	3	520
2005
_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
18	–	–	26	–	20	–	–	29
2006
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
6	1	5	3	1	–	–	–	1	1	545
2007
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
2	2	3	2	3	1	–	–	–	–	460
2008
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
22	–	–	–	30	15	–	–	18	9	68
2009
_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
6	2	2	11	3	21	–	–	–	294
2010
_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
1	4	2	1	4	–	–	1	dq	480
Legenda
1234–1011–30poniżej 30 dq – dyskwalifikacja q – zawodnik nie zakwalifikował się – – zawodnik nie wystartował ? – brak startu lub nie zakwalifikował się

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

Warto zauważyć, że przed rokiem 2000 obowiązywały inne zasady punktacji, co ma swoje odzwierciedlenie w wynikach.

1999								_	_
								9	10
2000									_
									9
Legenda (od sezonu 2000)
1234-6poniżej 6 brak startu
2004								_	_
								3	6
2005									_
									6
2006									_
									5
2007									_
									7
2008									_
									7
2009									_
									7
2010									_
									1
Legenda
1234-8poniżej 8 brak startu

Turniej Czterech Narodów

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Rok	Pozycja	Źródło
2006	2.	–
2007	2.	–
2008	49.	–
2009	2.	–
2010	1.	–

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

W poniższym zestawieniu zaprezentowano pozycje Adama Małysza w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego od sezonu 1993/1994 do 2009/2010.

Sezon	Miejsce
1993/1994	178
1994/1995	128
1995/1996	23
1996/1997	25
1997/1998	31
1998/1999	131
1999/2000	67
2000/2001	88
2009/2010	56

Po osiągnięciu znaczących sukcesów, Małysz zdobył uznanie jako jeden z najlepszych skoczków narciarskich swojego pokolenia.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Adam Małysz jako lider w Pucharze Kontynentalnym odnosił sukcesy podczas wielu zawodów. Wizytówką jego kariery są osiągnięcia na podium, które są skrupulatnie zebrane w poniższej tabeli.

Lp	Data	Rok	Miejscowość	Obiekt	Punkt K	HS	Wynik 1	Wynik 2	Ocena
1	7 stycznia	1996	Bad Goisern	Kalmberg-Schanze	K-90	–	88,0 m	92,5 m	235,5 pkt
2	10 marca	1996	Falun	Lugnet	K-115	–	121,5 m	117,0 m	287,0 pkt
3	26 września	1996	Muju	Chonju	K-120	–	124,0 m	120,5 m	240,6 pkt
4	27 września	1996	Muju	Chonju	K-90	–	102,5 m	92,5 m	264,0 pkt
5	27 lipca	2000	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	–	95,0 m	96,5 m	255,5 pkt
6	27 lutego	2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	126,5 m	126,5 m	255,4 pkt

Każde z jego zwycięstw podkreśla jego wyjątkowy talent oraz determinację w dążeniu do doskonałości w skokach narciarskich.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Małysz niejednokrotnie stawał na podium, co widać w zestawieniu chronologicznym poniżej. Każde z tych miejsc świadczy o jego niezłomnej woli walki oraz wysokiej formie sportowej.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Miejsce	Strata	Zwycięzca
1.	7 stycznia	1996	Bad Goisern	Kalmberg-Schanze	K-90	–	88,0 m	92,5 m	235,5 pkt	1.	–
2.	8 marca	1996	Bollnäs	Bolleberget	K-90	–	94,5 m	89,0 m	235,0 pkt	2.	6,0 pkt	Toni Nieminen
3.	10 marca	1996	Falun	Lugnet	K-115	–	121,5 m	117,0 m	287,0 pkt	1.	–
4.	22 września	1996	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	117,5 m	109,0 m	207,0 pkt	2.	41,4 pkt	Masahiko Harada
5.	26 września	1996	Muju	Chonju	K-120	–	124,0 m	120,5 m	240,6 pkt	1.	–
6.	27 września	1996	Muju	Chonju	K-90	–	102,5 m	92,5 m	264,0 pkt	1.	–
7.	6 lipca	1997	Frenštát pod Radhoštěm	Areal Horečky	K-90	–	95,0 m	80,5 m	221,0 pkt	3.	16,5 pkt	Jaroslav Sakala
8.	7 lipca	1997	Frenštát pod Radhoštěm	Areal Horečky	K-90	–	93,0 m	89,0 m	238,0 pkt	2.	0,5 pkt	Jaroslav Sakala
9.	15 sierpnia	1999	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	87,0 m	–	120,5 pkt	2.	4,0 pkt	Dirk Else
10.	27 lipca	2000	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	–	95,0 m	96,5 m	255,5 pkt	1.	–
11.	27 lutego	2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	126,5 m	126,5 m	255,4 pkt	1.	–

Osiągnięcia na podium w konkursach indywidualnych są dowodem jego wybitnych umiejętności.

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

Analizując poszczególne wyniki Adama Małysza w różnych konkursach Pucharu Kontynentalnego, możemy dostrzec jego wzrastającą formę oraz progresję, która z każdym sezonem była coraz bardziej widoczna.

Źródło
Sezon 1993/1994
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	–	–	–	–	48	–	–	–	–	–	–	–	–	43	76	–	–	–	–	–	–	–	–	24	65	28	17	–	–	–	–	24
Sezon 1994/1995
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	9	30	11	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	54
Sezon 1995/1996
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	–	–	–	–	–	–	1	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2	1	–	–	–	–	–	–	–	–	–	280
Sezon 1996/1997
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	13	4	2	1	1	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	350
Sezon 1997/1998
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
4	–	21	5	3	2	7	8	42	10	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	10	18	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	378
Sezon 1998/1999
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	22	47	50	35	27	15	–	37	12	10	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	77
Sezon 1999/2000
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	25	25	5	5	2	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	182
Sezon 2000/2001
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	–	1	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	100
Sezon 2009/2010
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	1	–	–	–	–	100
Legenda
1234-1011-30poniżej 30 dq – dyskwalifikacja – – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

W tej sekcji przedstawione są wyniki Adama Małysza w klasyfikacji generalnej Letniego Pucharu Kontynentalnego, które ukazują jego osiągnięcia w latach, w których brał udział. Informacje dotyczące lokalizacji oraz braków danych zostały również uwzględnione.

Rok	Lokalizacja	Źródło
2004	8.	Brak
2009	12.	Brak

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Ta część zawiera szczegółowy wykaz zwycięstw Adama Małysza w indywidualnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego, prezentując daty oraz miejsca, w których odnosił swoje sukcesy.

Lp	Data	Rok	Miejscowość	Nazwa skoczni	Punkt K	HS	Wynik 1	Wynik 2	Ocena
1	24 lipca	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	136,0 m	134,0 m	285,0 pkt
2	25 lipca	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	135,0 m	130,0 m	278,0 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

W tej sekcji można znaleźć informacje na temat osiągnięć Małysza w postaci miejsc na podium, co pokazuje jego dominację oraz regularność w zdobywaniu czołowych lokat.

Numer	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lokata	Strata	Zwycięzca
1	24 lipca	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	136,0 m	134,0 m	285,0 pkt	1	–
2	25 lipca	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	135,0 m	130,0 m	278,0 pkt	1	–
3	12 września	2009	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	126,0 m	127,0 m	254,9 pkt	2	6,4 pkt	Marcin Bachleda
4	13 września	2009	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	129,5 m	134,0 m	275,8 pkt	2	3,0 pkt	Marcin Bachleda

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

Ostatnia część przedstawia wyniki Adama Małysza w poszczególnych konkursach LPK, co pozwala na dokładne przeanalizowanie jego wyników na różnych skoczniach oraz w różnych latach.

Źródło
2004
_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
		1	1					200
2009
_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	_	punkty
									2	2	160
Legenda
1234-1011-30poniżej 30 dq – dyskwalifikacja – − zawodnik nie wystartował

Mistrzostwa Polski w skokach narciarskich

Adam Małysz, nazywany jednym z najwybitniejszych skoczków narciarskich w historii polskiego sportu, osiągnął niesamowite wyniki w krajowych rozgrywkach. Zdominował on zawody, zdobywając 39 razy indywidualny tytuł mistrza Polski seniorów, w tym 21 zimą i 18 latem. Oprócz tego zdobył sześć srebrnych medali (w tym wszystkie zimą) oraz dwa brązowe – jeden latem i jeden zimą. W drużynowych mistrzostwach Polski zdobył osiem złotych medali, pięć srebrnych oraz jeden brązowy.

W kategorii juniorów Adam Małysz również odniósł znaczące sukcesy, zdobywając sześć indywidualnych medali – trzy złote, dwa srebrne oraz jeden brązowy. Dodatkowo, w rywalizacji zespołowej dorzucił trzy złote medale. Co więcej, jako kombinator norweski w mistrzostwach Polski dla juniorów, juniorów młodszych oraz młodzików, wywalczył dwa dodatkowe medale: pięć złotych, jeden srebrny i jeden brązowy.

Zimowe mistrzostwa Polski seniorów w skokach narciarskich

Udział Małysza w zimowych mistrzostwach Polski seniorów to prawdziwy pasjonujący rozdział w jego karierze. Wziął on udział w 31 indywidualnych konkursach, zdobywając 21 tytułów mistrza Polski, sześć razy zdobywając drugie miejsce i raz trzecie. W sumie na jego koncie znajduje się 28 medali.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
14.	14 marca	1993	Szczyrk	Skalite	K-85	–	indywidualny	64,5 m	70,0 m	145,2 pkt	64,5 pkt	Robert Zygmuntowicz
3.	4 lutego	1994	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	drużynowy	b.d.	b.d.	b.d.	b.d.	Wisła Zakopane
2.	5 lutego	1994	Zakopane	Wielka Krokiew	b.d.	–	indywidualny	106,5 m	109,5 m	197,7 pkt	31,5 pkt	Wojciech Skupień
1.	6 lutego	1994	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	79,5 m	78,0 m	204,5 pkt	–
1.	16 lutego	1995	Szczyrk	Salmopol	b.d.	–	drużynowy	b.d.	b.d.	b.d.	–	KS Wisła Ustronianka
1.	17 lutego	1995	Zakopane	Wielka Krokiew	b.d.	–	indywidualny	b.d.	b.d.	b.d.	–
2.	18 lutego	1995	Szczyrk	Salmopol	K-85	–	indywidualny	85,0 m	84,0 m	200,5 pkt	1,5 pkt	Wojciech Skupień
2.	22 marca	1996	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	drużynowy	b.d.	b.d.	b.d.	b.d.	Start Krokiew Zakopane
2.	23 marca	1996	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	87,5 m	76,0 m	217,0 pkt	7,5 pkt	Wojciech Skupień
1.	24 marca	1996	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	–	indywidualny	123,5 m	119 m	256,9 pkt	–
1.	15 lutego	1997	Wisła	Malinka	b.d.	–	indywidualny	104,0 m	105,0 m	232,1 pkt	–
2.	16 lutego	1997	Szczyrk	Skalite	b. d.	–	indywidualny	84,5 m	84,5 m	230,5 pkt	1,5 pkt	Robert Mateja
2.	27 marca	1997	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	drużynowy	b.d.	b.d.	b.d.	b.d.	WKS Zakopane
4.	27 marca	1998	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	82,0 m	77,0 m	206,0 pkt	46,0 pkt	Robert Mateja
1.	28 marca	1998	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	drużynowy	b.d.	b.d.	b.d.	–	KS Wisła Ustronianka
3.	29 marca	1998	Zakopane	Wielka Krokiew	b.d.	–	indywidualny	95,5 m	99,5 m	159,9 pkt	74,8 pkt	Robert Mateja
1.	12 lutego	1999	Szczyrk	Skalite	b. d.	–	indywidualny	87,0 m	77,0 m	219,5 pkt	–
2.	14 lutego	1999	Wisła	Malinka	b.d.	–	indywidualny	105,5 m	107,5 m	237,9 pkt	7,1 pkt	Robert Mateja
1.	25 marca	2000	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	drużynowy	b.d.	b.d.	b.d.	–	KS Wisła Ustronianka
1.	25 marca	2000	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	b.d.	b.d.	b.d.	–
1.	26 marca	2000	Zakopane	Wielka Krokiew	b.d.	–	indywidualny	b.d.	b.d.	b.d.	–
1.	27 marca	2002	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	81,5 m	89,5 m	234,0 pkt	–
1.	27 marca	2002	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	drużynowy	b.d.	b.d.	587,5 pkt	–	KS Wisła Ustronianka
1.	26 grudnia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	indywidualny	127,0 m	136,5 m	276,8 pkt	–
1.	2 marca	2003	Szczyrk	Skalite	K-85	–	indywidualny	84,5 m	89,0 m	241,5 pkt	–
1.	26 grudnia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	indywidualny	130,5 m	131,5 m	272,6 pkt	–
1.	29 stycznia	2004	Karpacz	Orlinek	K-85	–	indywidualny	88,5 m	94,5 m	262,0 pkt	–
1.	31 stycznia	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	indywidualny	133,5 m	130,5 m	278,2 pkt	–
1.	25 stycznia	2005	Szczyrk	Skalite	K-85	HS-93	drużynowy	91,5 m	90,0 m	877,5 pkt (256 pkt)	–	KS Wisła Ustronianka
1.	26 stycznia	2005	Szczyrk	Skalite	K-85	HS-93	indywidualny	93,5 m	–	128,5 pkt	–
1.	8 lutego	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	124,5 m	130,5 m	261,0 pkt	–
1.	25 lutego	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	drużynowy	133,5 m	129,5 m	982,4 pkt	–	KS Wisła Ustronianka
2.	25 lutego	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	131,5 m	132,0 m	275,3 pkt	3,6 pkt	Robert Mateja
1.	26 lutego	2006	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywidualny	89,5 m	88,5 m	249,5 pkt	–
1.	16 lutego	2007	Szczyrk	Skalite	K-85	HS-93	drużynowy	87,0 m	–	420,0 pkt	–	KS Wisła Ustronianka
1.	17 lutego	2007	Szczyrk	Skalite	K-85	HS-93	indywidualny	89,5 m	82,5 m	235,0 pkt	–
1.	18 marca	2008	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	133,5 m	130,5 m	273,7 pkt	–
2.	19 marca	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	drużynowy	89,5 m	90,0 m	908,0 pkt	35,0 pkt	Wisła Zakopane
1.	20 marca	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywidualny	93,5 m	91,0 m	259,5 pkt	–
5.	14 lutego	2009	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywidualny	116,5 m	111,0 m	202,0 pkt	29,4 pkt	Kamil Stoch
1.	26 marca	2009	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	drużynowy	97,5 m	100,5 m	973,5 pkt	–	KS Wisła Ustronianka
1.	26 grudnia	2009	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywidualny	96,0 m	106,0 m	256,0 pkt	–
1.	26 grudnia	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	132,0 m	130,0 m	272,6 pkt	–

Letnie mistrzostwa Polski seniorów w skokach narciarskich

W letnich mistrzostwach Polski, Adam Małysz osiągnął również niebywałe wyniki, zdobywając 18 złotych medali indywidualnych. Oprócz tego dorzucił dwa srebrne oraz jeden brązowy medal, co daje w sumie 21 medali w tej dyscyplinie.

Lp.	Data	Rok	Lokalizacja	Nazwa skoczni	Punkt K	HS	Typ	Skok pierwszy	Skok drugi	Wynik	Różnica	Zwycięzca
1.	13 października	1996	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	89,5 m	87,0 m	246,0 pkt	–
1.	12 października	1997	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	82,0 m	88,0 m	232,0 pkt	–
1.	10 października	1999	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	78,5 m	85,5 m	219,0 pkt	–
3.	15 października	2000	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	84,5 m	84,5 m	225,5 pkt	12,5 pkt	Robert Mateja
1.	16 września	2001	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	87,5 m	84,5 m	237,5 pkt	–
1.	21 września	2003	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	–	indywidualny	87,0 m	92,0 m	247,5 pkt	–
1.	9 października	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	131,0 m	134,0 m	278,0 pkt	–
1.	10 października	2004	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywidualny	90,0 m	90,0 m	254,0 pkt	–
1.	15 października	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	132,0 m	132,0 m	277,2 pkt	–
1.	16 października	2005	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywidualny	89,0 m	92,5 m	258,0 pkt	–
1.	14 października	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	126,5 m	129,5 m	261,8 pkt	–
1.	15 października	2006	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywidualny	89,0 m	92,5 m	260,0 pkt	–
1.	13 października	2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	126,5 m	134,0 m	271,9 pkt	–
1.	14 października	2007	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywidualny	90,5 m	89,0 m	253,0 pkt	–
1.	27 września	2008	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywidualny	132,0 m	132,5 m	278,6 pkt	–
2.	28 września	2008	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	drużynowy	126,5 m	119,0 m	911,8 pkt (240,4 pkt)	65,5 pkt	Wisła Zakopane
1.	10 października	2009	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywidualny	88,5 m	88,5 m	246,0 pkt	–
1.	11 października	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywidualny	128,0 m	131,0 m	264,7 m	–
1.	23 lipca	2010	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywidualny	104,5 m	100,0 m	262,5 pkt	–
2.	24 lipca	2010	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	drużynowy	99,0 m	103,0 m	887,5 pkt (257,0 pkt)	79,0 pkt	AZS Zakopane
1.	25 lipca	2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywidualny	134,5 m	130,0 m	278,1 pkt	–

Inne

Świąteczny Konkurs skoków

W Świątecznym Konkursie skoków Adam Małysz odniósł znaczące sukcesy w latach 2004 i 2005, zdobywając pierwsze miejsce w obu edycjach zawodów.

Puchar Prezesa Tatrzańskiego Związku Narciarskiego

W Pucharze Prezesa Tatrzańskiego Związku Narciarskiego jego osiągnięcia są równie imponujące. Zajął on pierwszą lokatę w 2001, 2003 oraz 2004 roku, co podkreśla jego dominację w tym wydarzeniu.

Puchar Doskonałego Mleka

W Pucharze Doskonałego Mleka Małysz zajął również prestiżowe miejsca. W 2005 roku uplasował się na trzecim miejscu, a w kolejnych latach, 2006 i 2007, zdobył wspomniane pierwsze miejsce.

Puchar Solidarności

W zawodach Puchar Solidarności w 2007 roku zajął pierwszą pozycję, a drugi rok później, mimo iż uplasował się na szóstym miejscu, jego wcześniejsze zwycięstwo wciąż pozostaje znaczącym osiągnięciem.

Puchar Prezesa Śląsko-Beskidzkiego Okręgowego Związku Narciarskiego

W 2009 roku w Pucharze Prezesa Śląsko-Beskidzkiego Okręgowego Związku Narciarskiego Małysz ponownie dowiódł swojej klasy, zdobywając pierwsze miejsce.

Konkurs pożegnalny Janne Ahonena

Uczestnicząc w Konkursie pożegnalnym Janne Ahonena w 2008 roku, Małysz zajął zaszczytne drugie miejsce, co również świadczy o jego wyjątkowych umiejętnościach na skoczni.

Rekordy skoczni

Adam Małysz, jeden z najwybitniejszych skoczków narciarskich w historii, zdobył wiele rekordów podczas swojej kariery. Poniżej przedstawiamy najważniejsze z nich, które ukazują jego osiągnięcia na różnych obiektach skoczni narciarskich.

Data	Miejsce	Skocznia	Punkt K	Rekord	Uwagi
29 grudnia 2000	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	132,5 m	Rekord nieaktualny, kilka minut później został pobity o pół metra przez Schmitta.
1 stycznia 2001	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	129,5 m	Rekord nieaktualny, skocznia została przebudowana.
3 stycznia 2001	Innsbruck	Bergisel	K-108	120,5 m	Rekord nieaktualny, skocznia została przebudowana.
13 stycznia 2001	Harrachov	Čerťák	K-185	206,5 m	Rekord nieaktualny, dzień później Jussilainen pobił go o 6 m.
3 lutego 2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	151,5 m	Rekord nieaktualny, cztery lata później pobity o pół metra przez Ahonena.
17 lutego 2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	130,5 m	Rekord nieaktualny, dwa dni później pobity o pół metra przez Schmitta.
22 lutego 2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	98,5 m	Rekord nieaktualny, w marcu 2012 pobity o dwa i pół metra przez Jurija Tepeša.
9 marca 2001	Trondheim	Granåsen	K-120	138,5 m	Rekord nieaktualny, skocznia została przebudowana.
22 grudnia 2001	Villach	Alpenarena	K-90	99,5 m	Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS.
10 lutego 2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	98,5 m	Rekord nieaktualny, tego samego dnia pobity o pół metra przez Hannawalda.
29 listopada 2002	Ruka	Rukatunturi	K-120	144 m	Rekord nieaktualny, tego samego dnia pobity o dwa metry przez Pettersena.
26 grudnia 2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	136 m	Rekord nieaktualny, pobity miesiąc później przez Svena Hannawalda.
22 lutego 2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-125	136 m	Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS.
28 lutego 2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	107,5 m	Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS.
15 marca 2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	132 m	Rekord nieaktualny, trzy lata później pobity o trzy i pół metra przez Widhölzla.
20 marca 2003	Planica	Velikanka	K-185	225 m	Wyrównanie rekordu świata Goldbergera, nieaktualny, tego samego dnia pobity o dwa i pół metra przez Hautamäkiego.
29 stycznia 2004	Karpacz	Orlinek	K-85	94,5 m	_
11 września 2004	Innsbruck	Bergisel	K-120	136 m	Rekord letni, nieoficjalny.
11 grudnia 2004	Harrachov	Čerťák	K-125	143 m	Rekord nieaktualny, dzień później pobity o dwa i pół metra przez Ahonena.
10 lutego 2005	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	140,5 m	Rekord nieaktualny, rok później pobity o pół metra przez Ljøkelsøya.
3 grudnia 2006	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	142 m	Rekord nieaktualny, rok później pobity o metr przez Schlierenzauera.
3 lutego 2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	145 m	Rekord nieaktualny, w 2016 pobity o 3 metry przez Prevca.
6 lutego 2007	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	139,5 m	Rekord nieaktualny, dzień później pobity o trzy metry przez Schlierenzauera.
3 marca 2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	102 m	Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS.
28 sierpnia 2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	139,5 m	Wyrównany letni rekord skoczni Daniela Forfanga z 2004 roku.
13 sierpnia 2009	Courchevel	Tremplin Le Praz	K-120	134,5 m	Wyrównanie rekordu Schlierenzauera, nieaktualny, pobity w 2011 o dwa i pół metra przez Stocha.
11 lutego 2010	Whistler	Whistler Olympic Park Ski Jump	K-95	109,5 m	Rekord nieoficjalny.
14 marca 2010	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	142 m	Rekord nieaktualny, nieoficjalny.
25 lipca 2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	134,5 m	Rekord nieaktualny, pobity rok później o pół metra przez Skletta.

Kariera w sportach motorowych

W dniu 22 kwietnia 2011 roku na Torze Wyścigów Konnych Służewiec Adam Małysz ogłosił swoje dołączenie do zespołu RMF Caroline Team. Razem z pilotem Rafałem Martonem postanowił wziąć udział w kilku rajdach, z mocnym naciskiem na przygotowanie do prestiżowego Rajdu Dakar.

W czerwcu tego samego roku, w parze z Albertem Gryszczukiem, zadebiutował w rajdzie Drezno-Wrocław. Choć nie został sklasyfikowany, ponieważ wystartował z numerem 000, otworzył rajd we Wrocławiu. Warto zauważyć, że podczas tej debiutanckiej próby uzyskał drugi najlepszy czas. Dzień później ponownie wyruszył do rywalizacji, tym razem w klasie cross-country, gdzie po pokonaniu około 200 km trasy w Żaganiu, zrealizował 120 km odcinków specjalnych.

W dniu 9 sierpnia 2011 roku zdał egzamin przed komisją Polskiego Związku Motorowego, co pozwoliło mu na uzyskanie licencji kierowcy rajdowego uprawniającej go do startów w rajdach terenowych. Następnie, 15 września, na poligonie wojskowym w Żaganiu, pobił rekord prędkości jazdy w terenie, co stanowiło znaczący krok w jego karierze.

Podczas pierwszego etapu Rajdu Dakar 2012 Małysz zajął 70. miejsce, a po czterech etapach udało mu się awansować na 40. pozycję w klasyfikacji generalnej. Niestety, na 11. etapie zmagał się z poważną awarią sprzęgła, co doprowadziło do znacznych opóźnień i ukończenia etapu na 67. pozycji. Ostatecznie swój pierwszy Rajd Dakar zakończył na 38. miejscu w klasyfikacji generalnej, z ponad 29-godzinną stratą do zwycięzcy. Po zakończeniu tego rajdu, Małysz zrezygnował z dalszej współpracy z RMF Caroline Team.

Na Rajd Dakar 2013 przystąpił z nowym pojazdem – Toyotą Hilux. W duecie z Rafałem Martonem zakończyli rywalizację na 15. miejscu, tracąc ponad sześć godzin do zwycięzcy. 13 marca 2013 roku dołączył do zespołu Orlen Team, a 14 kwietnia 2013 roku odniósł swoje pierwsze zwycięstwo jako kierowca rajdowy, zdobywając pierwsze miejsce w rajdzie Tolimpex Cup na Węgrzech.

W październiku 2016 roku, w trakcie wznowienia współpracy z Polskim Związkiem Narciarskim, ogłosił przerwę w uczestnictwie w rajdach samochodowych związaną z objęciem stanowiska dyrektora kadry w skokach narciarskich oraz kombinacji norweskiej, co było spowodowane niezadowalającymi wynikami w rajdach.

Wyniki w rajdach

#	Nazwa rajdu	Data	Seria	Klasa	Pilot	Wynik w klasie	Wynik w klasyfikacji generalnej
–	17. Rajd Drezno – Wrocław	25–26 czerwca 2011	–	–	Albert Gryszczuk	nie klasyfikowany
1	Hungarian Baja 2011	25–28 sierpnia 2011	Puchar Świata FIA w rajdach terenowych	T2.1	Rafał Marton	nie ukończył
–	RMF Morocco Challenge 2011	22–28 października 2011	–	–		nie klasyfikowany
2	Rajd Dakar 2012	1–15 stycznia 2012	Rajd Dakar 2012	_		38
–	Etap 1	1 stycznia 2012				70
–	Etap 2	2 stycznia 2012				49
–	Etap 3	3 stycznia 2012				72
–	Etap 4	4 stycznia 2012				38
–	Etap 5	5 stycznia 2012				56
–	Etap 6	6 stycznia 2012				etap odwołany
–	Etap 7	7 stycznia 2012				54
–	Etap 8	9 stycznia 2012				40
–	Etap 9	10 stycznia 2012				39
–	Etap 10	11 stycznia 2012				33
–	Etap 11	12 stycznia 2012				67
–	Etap 12	13 stycznia 2012				38
–	Etap 13	14 stycznia 2012				28
–	Etap 14	15 stycznia 2012				41
3	Italian Baja 2012	16–18 marca 2012	Puchar Świata FIA w rajdach terenowych	–		nie ukończył
4	Rabakoz Cup 2012	11–13 maja 2012	Mistrzostwa Polski, Czech, Słowacji i Węgier w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych	–		24
5	Baja Puglia & Lucania 2012	2–3 czerwca 2012	Mistrzostwa Włoch w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych	–		15
6	Baja Carpathia 2012	28 czerwca-1 lipca 2012	Mistrzostwa Polski, Czech, Słowacji i Węgier w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych	–		5
7	Gyulai Varfurdo Cupa 2012	4–5 sierpnia 2012	Mistrzostwa Węgier, Słowacji i Włoch w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych	–		8
8	Baja Poland 2012	7–9 września 2012	Puchar Świata FIA w rajdach terenowych, mistrzostwa Polski, Czech i Słowacji w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych	–		5
9	Internext Rally 2012	28–29 września 2012	Mistrzostwa Polski, Czech i Słowacji w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych	–		2
10	Rajd Dakar 2013	5–19 stycznia 2013	Rajd Dakar 2013	_		15
–	Etap 1	5 stycznia 2013				14
–	Etap 2	6 stycznia 2013				26
–	Etap 3	7 stycznia 2013				23
–	Etap 4	8 stycznia 2013				18
–	Etap 5	9 stycznia 2013				27
–	Etap 6	10 stycznia 2013				18
–	Etap 7	11 stycznia 2013				19
–	Etap 8	12 stycznia 2013				19
–	Etap 9	14 stycznia 2013				16
–	Etap 10	15 stycznia 2013				20
–	Etap 11	16 stycznia 2013				13
–	Etap 12	17 stycznia 2013				15
–	Etap 13	18 stycznia 2013				24
–	Etap 14	19 stycznia 2013				16
11	Italian Baja 2013	14–17 marca 2013	Puchar Świata FIA w rajdach terenowych	–		4
12	Toolimpex Cup 2013	12–14 kwietnia 2013	Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych	T1		1
13	Rabakoz Cup 2013	18–19 maja 2013				nie ukończył
14	Baja Carpathia 2013	21–23 czerwca 2013	Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Mistrzostwa Polski w rajdach terenowych			1
15	Silk Way Rally 2013	7–13 lipca 2013	Silk Way Rally 2013	_		nie ukończył
–	Etap 1	7 lipca 2013				4
–	Etap 2	8 lipca 2013				6
–	Etap 3	9 lipca 2013				3
–	Etap 4	10 lipca 2013				4
–	Etap 5	11 lipca 2013				nie ukończył
–	Etap 6	12 lipca 2013				–
–	Etap 7	13 lipca 2013				–
16	Baja Poland 2013	29 sierpnia – 1 września 2013	Puchar Świata FIA w rajdach terenowych Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Mistrzostwa Polski w rajdach terenowych	T1		4
17	Baja Żagań 2013	25–27 października 2013	Mistrzostwa Polski w rajdach terenowych	T1		3
18	Rajd Dakar 2014	5–18 stycznia 2014	Rajd Dakar 2014	_		13
–	Etap 1	5 stycznia 2014				23
–	Etap 2	6 stycznia 2014				26
–	Etap 3	7 stycznia 2014				25
–	Etap 4	8 stycznia 2014				15
–	Etap 5	9 stycznia 2014				5
–	Etap 6	10 stycznia 2014				13
–	Etap 7	12 stycznia 2014				25
–	Etap 8	13 stycznia 2014				16
–	Etap 9	14 stycznia 2014				6
–	Etap 10	15 stycznia 2014				15
–	Etap 11	16 stycznia 2014			46
–	Etap 12	17 stycznia 2014			19
–	Etap 13	18 stycznia 2014			11
19	Italian Baja 2013	14–16 marca 2014	Puchar Świata w rajdach terenowych	_	nie ukończył
20	Abu Dhabi Desert Challenge 2014	5–10 kwietnia 2014		_	2
21	Sealine Cross Country Rally 2014	21–30 kwietnia 2014		_	4
22	Baja Aragon 2014	18–20 lipca 2014		_	9
23	Hungarian Baja 2014	14–16 sierpnia 2014		_	nie ukończył
24	Baja Poland 2014	28–31 sierpnia 2014		_	2
25	Rajd Dakar 2015	4–19 stycznia 2015	Rajd Dakar 2015	_	nie ukończył
–	Etap 1	4 stycznia 2015			18
–	Etap 2	5 stycznia 2015			nie ukończył
26	Abu Dhabi Desert Challenge 2015	29 marca-2 kwietnia 2015	Puchar Świata w rajdach terenowych	_	7
27	Sealine Cross Country Rally 2015	20–24 kwietnia 2015		_	6
28	Rajd Faraonów 2015	10–16 maja		_	Xavier Panseri	nie ukończył
29	Baja Poland 2015	27–30 sierpnia 2015		_		8
30	Rajd Maroka	5–10 października 2015		_		8
31	Rajd Dakar 2016	2–16 stycznia 2016	Rajd Dakar 2016	_		53

Kultura masowa, media i inna działalność

Sukcesy Adama Małysza w sezonie Pucharu Świata 2000/2001 przyczyniły się do znacznego wzrostu popularności skoków narciarskich w Polsce. Jego postać stała się jednym z symboli polskiego sportu, a media oraz opinia publiczna zwróciły na niego szczególną uwagę. Można powiedzieć, że Małyszomania w pełni zaistniała.

Adam Małysz w mediach

W listopadzie 2011 roku Adam Małysz objął rolę eksperta Pucharu Świata w skokach narciarskich w stacji Eurosport. Z kolei od sezonu 2012/13 aktywnie komentował zawody skoków dla polskiej wersji tej telewizji. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2014 roku miał zaszczyt pełnić funkcję eksperta w Telewizji Polskiej. Natomiast w 2015 roku został felietonistą popularnego Przeglądu Sportowego.

W listopadzie 2016 r. Małysz nawiązał współpracę z TVP jako ekspert i komentator, kończąc tym samym swoją współpracę z Eurosportem.

Management i reklama

Menedżerem Adama Małysza był Edi Federer, przedsiębiorca i były sportowiec, który został zaproszony do Polski w 1996 roku. Jego przybycie miało na celu wsparcie kariery Małysza, któremu przypisano ogromny potencjał przez Pavla Mikeskę, ówczesnego trenera polskich skoczków. Dzięki staraniom Federera, koncern Red Bull, kierowany przez miliardera Dietricha Mateschitza, został oficjalnym sponsorem Małysza. Skoczek brał czynny udział w licznych kampaniach marketingowych i promocyjnych tego koncernu.

W trakcie kariery związanej z motorowymi sportami, Małysz został sponsorowany przez PKN Orlen. Ponadto, w rankingach najbogatszych Polaków show-biznesu według magazynu „Forbes”, znalazł się na:

• 70. miejscu w 2009 roku,
• 30. miejscu w 2010 roku (zysk 453 000 zł z reklam).

Działalność w Polskim Związku Narciarskim

Od października 2016 roku Małysz pełni funkcję dyrektora-koordynatora w Polskim Związku Narciarskim, odpowiedzialnego za skoki narciarskie oraz kombinację norweską. Jego zadaniem jest opracowywanie programów szkoleniowych, koordynacja współpracy między różnymi kadrami oraz udzielanie porad dotyczących sprzętu.

W maju 2022 roku został kandydatem na prezesa PZN, a jego wyborcza kampania zwieńczyła się sukcesem podczas Walnego Zjazdu Sprawozdawczo-Wyborczego, który odbył się 25 czerwca 2022 w Krakowie.

Galeria „Sportowe Trofea Adama Małysza”

W 2007 roku, w Wiśle przy ul. 1 Maja 48a, została otwarta galeria „Sportowe Trofea Adama Małysza”. Ekspozycja obejmuje około 1000 eksponatów, w tym puchary, medale, a także narty, kombinezony oraz kaski, które mają swoje miejsce w historii sportu.

Fundacja Izabeli i Adama Małyszów

25 kwietnia 2002 roku, wspólnie z żoną Izabelą, Adam Małysz założył fundację, mającą na celu wsparcie młodych sportowców. Fundacja nie tylko dostarczała sprzęt sportowy, ale również angażowała trenerów. Dodatkowo, pomoc otrzymali sportowcy, którzy doznali niepełnosprawności, organizując rehabilitacje oraz wsparcie psychiczne. Dzięki fundacji wsparcie finansowe trafiło do szkół, klubów sportowych, domów dziecka oraz wielu inicjatyw charytatywnych. Niestety, od 1 stycznia 2008 roku fundacja wstrzymała swoją działalność na czas nieokreślony.

Wyróżnienia i upamiętnienie

Adam Małysz, jeden z najwybitniejszych polskich skoczków narciarskich, został uhonorowany licznymi wyróżnieniami, które potwierdzają jego niezwykłe osiągnięcia i wkład w polski sport. Poniżej znajduje się przegląd jego najważniejszych nagród oraz osiągnięć:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2002,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2007,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 2010,
• Złoty Medal za Zasługi dla Policji – 2011,
• Pierwsze miejsce w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca Polski w latach 2001, 2002, 2003, 2007, trzecie miejsce w 2010 i 2011, piąte miejsce w 2004, 12. miejsce w 2005,
• Nagroda Superczempiona w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 2011,
• Tytuł „Króla nart” za sezony 2000/01 i 2002/03,
• Drugie miejsce w plebiscycie na najlepszego sportowca Europy Europejskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Sportowych (2001),
• Polska Nagroda Europejska w 2003, wyróżniająca osoby szczególnie zasłużone dla integracji Polski z Europą,
• Laureat sześciu Wiktorów w latach 2001-2003, w tym dla odkrycia telewizyjnego, sportowca roku i Wiktora Publiczności,
• Pierwsze miejsce w plebiscycie Głosu Ziemi Cieszyńskiej na najlepszego sportowca powiatu cieszyńskiego w latach 1999–2006,
• Tytuł najpopularniejszego sportowca województwa śląskiego według gazety „Sport” w 2010,
• Laur Złotej Cieszynianki oraz Specjalna nagroda Powiatu Cieszyńskiego (2010),
• Nagroda Fair Play przyznawana przez Polski Komitet Olimpijski (2011),
• 10. miejsce w rankingu najlepszych narciarzy klasycznych sezonu 2010/2011 organizowanym przez dziennikarzy Forum Nordicum,
• Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości – 2019,
• Złoty medal „Za zasługi dla polskiego ruchu olimpijskiego” przyznany przez Polski Komitet Olimpijski (2019),
• Medal z okazji 500 lat Reformacji od parafii ewangelickiej w Szczyrku (2020),
• Złota Odznaka Honorowa za Zasługi dla Województwa Śląskiego (2024).

W latach 90. XX wieku, w związku z rosnącą popularnością Małysza, organizowano zawody pod nazwą „Adam Małysz zaprasza do Wisły”. W 2008 roku jego imieniem nazwana została przebudowana skocznia w Wiśle-Malince, a w Alei Gwiazd Sportu w Wiśle umieszczono tablicę poświęconą jego osiągnięciom.

Po zakończeniu sezonu 2006/2007 skoczek odebrał pamiątkową statuetkę od burmistrza Wisły, Andrzeja Molina, która głosiła: Mistrzowi Świata Adamowi Małyszowi – Wiślanie. W tym samym czasie, otrzymał orle pióro z rąk burmistrza Zakopanego, Jana Gąsienicy Walczaka.

5 lipca 2010 roku Małysz został Ambasadorem Śląska, a 26 marca 2011 uhonorowano go tytułem honorowego obywatela miasta Zakopanego. W kwietniu 2023 roku w Wiśle odsłonięto nowy pomnik przedstawiający skoczka, wykonany z kolorowej czekolady plastycznej. Rzeźba, mająca ponad 3 metry wysokości, jest prezentowana w Domu Zdrojowym, a wcześniej eksponowano tam figurę z białej czekolady, która miała swoje miejsce od 2001 roku.

Składy drużyn

Skoki narciarskie w Polsce zdobyły ogromną popularność, a wiele znanych nazwisk przyczyniło się do tego sukcesu. Oto skład drużyn, w których występował Adam Małysz, jedna z największych legend tego sportu:

• Kamil Stoch, Piotr Żyła, Stefan Hula, Adam Małysz,
• Adam Małysz, Łukasz Kruczek, Wojciech Skupień, Robert Mateja,
• Robert Mateja, Tomisław Tajner, Tomasz Pochwała, Adam Małysz,
• Stefan Hula, Kamil Stoch, Robert Mateja, Adam Małysz,
• Kamil Stoch, Łukasz Rutkowski, Stefan Hula, Adam Małysz,
• Krystian Długopolski, Wojciech Skupień, Adam Małysz, Robert Mateja,
• Wojciech Skupień, Adam Małysz, Łukasz Kruczek, Robert Mateja,
• Marcin Bachleda, Wojciech Skupień, Robert Mateja, Adam Małysz,
• Robert Mateja, Tomasz Pochwała, Wojciech Skupień, Adam Małysz,
• Robert Mateja, Tomisław Tajner, Marcin Bachleda, Adam Małysz,
• Kamil Stoch, Marcin Bachleda, Adam Małysz, Robert Mateja,
• Mateusz Rutkowski, Marcin Bachleda, Kamil Stoch, Adam Małysz,
• Kamil Stoch, Piotr Żyła, Robert Mateja, Adam Małysz,
• Mateusz Rutkowski, Robert Mateja, Wojciech Skupień, Adam Małysz,
• Władysław Styrczula, Wojciech Skupień, Adam Małysz, Robert Zygmuntowicz,
• Aleksander Bojda, Adam Małysz, Mirosław Grzybowski, Marek Gwóźdź,
• Tomasz Byrt, Piotr Żyła, Kamil Stoch, Adam Małysz,
• Wojciech Tajner, Robert Mateja, Mateusz Rutkowski, Adam Małysz,
• Maciej Kot, Krzysztof Miętus, Dawid Kubacki, Adam Małysz.

Każdy z wymienionych zawodników wniósł swój wkład w rozwój skoków narciarskich, tworząc niezapomnianą atmosferę na skoczniach. Adam Małysz jest symbolem sukcesu w tej dyscyplinie, a jego osiągnięcia pozostaną w pamięci wielu kibiców przez długie lata.

---

Oceń: Adam Małysz

---