Jaskinia Miecharska

Długość jej korytarzy wynosi imponujące 1838 m, co czyni ją wyjątkowym obiektem w tej części Polski. Odkryta 19 grudnia 2004 roku przez dwóch młodych speleologów z Wisły, Bartłomieja Juroszka i Grzegorza Szalbota, miała początkowo długość oszacowaną na 1744 m oraz deniwelację wynoszącą 56,3 m. Cechą wyróżniającą jaskinię są przestronne sale oraz obszerne korytarze, które w porównaniu do innych jaskiń beskidzkich, prezentują niezwykle duże rozmiary.

Ważnym elementem jaskini jest obecność podziemnego potoku, który przepływa przez jedną z jej sal. Takie zjawisko jest rzadkością w beskidzkich jaskiniach. Oprócz tego, w jaskini odkryto zimującą populację nietoperzy, reprezentujących aż 6 gatunków, co świadczy o bogactwie tamtejszej fauny. Ponadto, natrafiono tam na endemicznego kiełża – studniczka tatrzańskiego, a także dokonano pierwszego w Europie opisu występowania Hrabeiella periglandulata w wodnym środowisku.

Warto zaznaczyć, że w obecnym stanie, jaskinia (stan na 2008 r.) nie nadaje się do zwiedzania przez osoby bez doświadczenia. Cały czas pozostaje pod opieką jej odkrywców oraz Instytutu Ochrony Przyrody PAN, a 27 maja 2010 roku została ustanowiona jako stanowisko dokumentacyjne, co podkreśla jej znaczenie dla badań i ochrony naturalnego dziedzictwa.